Onufry Danilewicz

Onufry Danilewicz, pseud. Taczalski, imię zakonne Onufry od Najświętszego Sakramentu, właściwie Aleksander Kazimierz Danilewicz herbu Ostoja (ur. 27 I 1695 na Litwie, zm. 24 XII 1753 w Łucku) – ksiądz katolicki, trynitarz, lektor (profesor) filozofii oraz teologii scholastycznej i dogmatycznej, przełożony (minister) klasztoru w Wilnie na Antokolu, definitor polskiej prowincji zakonnej, pisarz ascetyczny, historyk i kronikarz swego zakonu.

Onufry Danilewicz herbu Ostoja urodził się 27 I 1695 roku w dawnym pow. oszmiańskim na Litwie. Ochrzczony został w Kościele unickim. Jego rodzina należała do rodu heraldycznego Ostojów (Mościców) i została wspomniana przez Kaspra Niesieckiego w Herbarzu Polskim.

Danilewicz wstąpił do Zakonu Świętej Trójcy od Wykupu Niewolników na Antokolu w Wilnie ok. 1713 roku. Tam odbywał formację zakonną i studia teologiczne. Śluby zakonne złożył w roku 1715 w Trynopolu. W 1718 roku został wyświęcony na kapłana i odprawił Prymicję we Lwowie.

Danilewicz spełniał w zakonie liczne obowiązki m.in.: kaznodziei, prezydenta przyjmowanych nowych fundacji, przełożonego (ministra) klasztoru w Wilnie na Antokolu oraz dwukrotnie definitora polskiej prowincji zakonnej. Słynął z pięknej wymowy. Był także lektorem (profesorem) filozofii, teologii scholastycznej i dogmatycznej. Zapisał się w historii jako kronikarz swego zakonu. Jego najważniejszym dziełem w tym zakresie jest Facies chronologica (wyd. we Lwowie w 1748 roku). Był autorem kazań, m.in.: Nowy Aaron Nazareński Jezus (wyd. w dwóch tomach, w Wilnie, w roku 1730), Roszczka Aaronowa (wyd. w 1732, w Wilnie, dedykowane Antoninie Sybilli z hr. de Waldstein Sapieżynie). Ponadto wydał dwie książki do nabożeństwa: Homo paulo minor ab Angelis i Aula Caelestis, dedykowaną Teofili z Sieniawskich Jabłonowskiej, fundatorce konwentu trynitarzy w Teofipolu. Onufry Danilewicz zmarł w Łucku w wigilię świąt Bożego Narodzenia w 1753 roku.

• Herb Ostoja
• Ród Ostojów (Mościców)
• Danilewiczowie herbu Ostoja
• Zakon Świętej Trójcy od Wykupu Niewolników
• Kościół trynitarzy na Antokolu w Wilnie
• Kościół trynitarzy w Trynopolu

• J. M. A. Giżycki (pseud. Wołyniak), Notatka o niektórych naszych siedzibach trynitarskich, Kraków 1912, s. 4, 7, 69, 87, 89.
• J. M. A. Giżycki (pseud. Wołyniak), Wspomnienie o Trynitarzach na Wołyniu, Podolu i Ukrainie / przez Wołyniaka, Kraków 1909, s. 10.
• K. Niesiecki, Herbarz polski, wyd. J.N. Bobrowicz, Lipsk 1839-1845, t. III, s. 301.
• Słownik polskich teologów katolickich (red.) H. E. Wyczawski, t. I, Warszawa, Akademia Teologii Katolickiej, 1981, s. 364-365.
• R. Żmuda, Materiały do bibliografii publikacji o zakonach i zgromadzeniach zakonnych w Polsce 1945-2000, t. I: Osoby konsekrowane, Łódź 2011. s. 31, 81.
• Encyklopedia katolicka, (red.) R. Łukaszyk, L. Bieńkowski, F. Gryglewicz, t. III, Lublin, KUL, 1979, hasło: DANILEWICZ Aleksander Kazimierz, k. 1014.
• Podręczna encyklopedya kościelna, S. Gall (oprac.), t. 5/8, Warszawa 1905, s. 328-329.