Napoleon Szuniewicz

Napoleon Piotr urodził się na dworze w Miednikach, w szlacheckiej rodzinie rotmistrza powiatu oszmiańskiego Dionizego Szuniewicza herbu Łada i jego żony Rozalii z Paszkiewiczów. Był starszym bratem Ignacego Szuniewicza, późniejszego lekarza - dr nauk medycznych. Obaj ukończyli Uniwersytet Wileński. Napoleon studiował matematykę.

Napoleon Szuniewicz znalazł się w grupie dziesięciu Polaków, którzy wiosną 1831 roku wzniecili powstanie w Oszmianie. Rozruchy rozpoczęły się od zatrzymania dowódcy oddziału rosyjskiego stacjonującego w mieście. Szuniewicz ujął oficera i obronił się przed próbującymi odbić dowódcę czterema żołnierzami, raniąc przy tym jednego wyrwanym mu z ręki pałaszem. Następnego dnia powstańcy uwolnili oficera w zamian za broń rosyjskiego oddziału. W kolejnych miesiącach Napoleon Szuniewicz dowodził kompanią piechoty. Służył w stopniu porucznika w 16 Pułku Piechoty Liniowej. Został odznaczony Złotym Krzyżem Virtuti Militari (IV klasy) z rąk gen. Jana Z. Skrzyneckiego. W pierwszych dniach sierpnia 1831 roku reprezentował obywateli powiatu oszmiańskiego na Sejmie, który obradował w Warszawie. Po upadku powstania wyemigrował do Francji chcąc uniknąć represji władz carskich. Ocalił wolność lecz jego majątek na Wileńszczyźnie został skonfiskowany.

Na emigracji podawał nieprawdziwą datę urodzenia (10-02-1810, Oszmiana). Początkowo mieszkał w Lunel, gdzie zakwaterowano kilkuset polskich oficerów i żołnierzy pierwotnie mieszkających Awinion. Następnie przeniósł się do miasta (gminy) Agen w regionie Nowa Akwitania. W latach czterdziestych mieszkał w Paryżu przy placu Copeau pod nr 4 (1840), a później przy Saint-Dominique (1846). W latach 1835-1837 był słuchaczem paryskiej L'Ecole Royale Polytechnique. Po zakończeniu nauki objął stanowisko konduktora dróg i mostów. Zajmował się realizacją projektów inżynierskich. Nadzorował m.in. budowę dwudziestokilku kilometrowego odcinka trasy kolejowej w departamencie Mayenne. Jako urzędnik państwowy w 1857 roku został awansowany do kl. III. W wielu francuskich opracowaniach wymieniany pod nazwiskiem Szuniewiez.

Napoleon Szuniewicz działał w Komitecie Narodowym Polskim, a od 1832 roku w Towarzystwie Demokratycznym Polskim w Paryżu. Był sekretarzem Komisji Pomocniczej (Administracyjnej), głównym kasjerem Towarzystwa Demokratycznego i redaktorem „Wywodu Słownego Rozpraw i Aktów Publicznych Emigracji Polskiej”, wychodzącego w Paryżu w latach 1843-46.

Ostatnie dokumenty świadczące o życiu Napoleona Szuniewicza datowane są na 1871 rok.

• Karta jeograficzna slużąca do obiaśnienia działań woiennych na Litwie 1831. na: Polona/