Michał Tadeusz Brzęk-Osiński

Michał Tadeusz Brzęk-Osiński (ur. 29 września 1892 w Radomiu, zm. 10 września 1983 tamże) – major kawalerzysta Legionów Polskich i Wojska Polskiego, polityk okresu II RP. Kawaler Orderu Virtuti Militari i Orderu Odrodzenia Polski.

Urodził się 29 września 1892 w rodzinie właściciela fabryki Florentyna i Anieli z Wójcickich. W 1912 ukończył szkołę handlową w Radomiu, później studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki w Gothen Anhalt (lub Heidelbergu). Od 3 sierpnia 1914 był żołnierzem Pierwszej Kompanii Kadrowej, a następnie 1 pułku ułanów (LP) Władysława Beliny-Prażmowskiego, piłsudczyk. Wraz z pułkiem brał udział w walkach pod Konarami, Kostiuchnówką, pod Wolą Pawłowską, Urzędowem, pod Trojanówką. Od 5 lutego do 31 marca 1917 był słuchaczem kawaleryjskiego kursu oficerskiego przy 1 pułku ułanów w Ostrołęce. Kurs ukończył z wynikiem dobrym. Posiadał wówczas stopień wachmistrza szefa. Latem tego samego roku, po kryzysie przysięgowym, został internowany w Szczypiornie, a później w Łomży. Pseudonim legionowy nadał mu przełożony Stanisław Grzmot-Skotnicki.

Po zwolnieniu działał przez rok w POW w Warszawie. Od listopada 1918 żołnierz odrodzonego Wojska Polskiego. W stopniu podporucznika otrzymał przydział do 11 pułku ułanów. Z pułkiem bierze udział w walkach wojny polsko–bolszewickiej. Podczas wojny: "za niezwykłą odwagę, waleczność oraz bohaterskie czyny" został odznaczony Orderem Virtuti Militari.

W 1921 przeniesiony do rezerwy w stopniu rotmistrza. W latach 1922–1939 w Radomiu prowadził rodzinną fabrykę maszyn rolniczych. Był też członkiem zarządu Związku Legionistów Polskich. Następnie polityk sanacji, poseł na Sejm II RP III i IV kadencji. Od 1932 był sekretarzem generalnym Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem (BBWR). Jako bliski współpracownik premiera Walerego Sławka brał udział w tworzeniu konstytucji kwietniowej.

W kampanii wrześniowej w stopniu majora walczył w szeregach WBPanc.-Mot. Następnie po ciężkich walkach pod Krasnobrodem dostał się do niewoli niemieckiej. Osadzony w Oflagu Woldenberg. W 1945 powrócił do Radomia, gdzie prowadził dalej swój prywatny zakład, upaństwowiony w latach pięćdziesiątych. Następnie szykanowany przez UB. Później zostaje chałupnikiem produkującym zabawki.

W 1962 był współzałożycielem Radomskiego Towarzystwa Naukowego. Był też prezesem Klubu Miłośników Radomia oraz współpracownikiem Muzeum Regionalnego i PTTK, od 1975 inspektorem Miejskiego Komitetu Kultury Fizycznej i Turystyki. Zmarł 10 września 1983. Pochowany w kwaterze legionistów na radomskim cmentarzu rzymsko-katolickim.

• wachmistrz – 1914
• podporucznik – 1918
• rotmistrz – 1922
• major – 1938

Żonaty z Zofią Nachtlicht, bez dzieci.

• Michał Tadeusz Brzęk-Osiński: Legionista i piłsudczyk 1905–1939. Radom: Radomskie Towarzystwo Naukowe.

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 3657
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1935)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Niepodległości z Mieczami
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie

• Komenda Legionów (Dowództwo Polskiego Korpusu Posiłkowego). Centralne Archiwum Wojskowe. [dostęp 2017-11-14].
• Profil na stronie Biblioteki Sejmowej. [dostęp 2017-11-14].
• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.