Michał Świerzyński

Michał Świerzyński (ur. 25 października 1868 w Krakowie, zm. 30 czerwca 1957 w Warszawie) – polski kompozytor, dyrygent i pedagog.

Był synem malarza Saturnina Świerzyńskiego.

Edukację muzyczną rozpoczął w 1880 roku, w wieku 12 lat. Uczył się gry na fortepianie u Jana Drewnowskiego i Antoniego Płacheckiego. Od 1888 roku studiował w konserwatorium w Krakowie u Zygmunta Noskowskiego. Naukę kontynuował w Warszawie i Pradze u Oskara Nedbala. W latach 1906-1908 był dyrygentem orkiestry opery we Lwowie. W latach 1908-1930 pracował na stanowisku profesora w konserwatorium w Krakowie. W latach 1930-1936 profesor w Wielkopolskiej Szkole Muzycznej w Poznaniu. Po 1936 na stałe zamieszkał w Warszawie.

W 1952 został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki.

Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 101-1-24/25).

Jego żoną była Maria z domu Nowak (1882-1968). Jego syn Adam Świerzyński (1914-1997) również był kompozytorem, a także krytykiem muzycznym i żołnierzem Armii Krajowej.

Napisał 6 symfonii, Uwerturę podhalańską (1948), opery: Ksenia (1895), Nocleg w Apeninach (1922) (według Fredry), Książę ordynat (1929), balet Sen artysty (1930), operetki: Czar munduru (wystawione w Krakowie w 1920 r.), Miłostki wojskowe. Organizował koncerty fortepianowe, skrzypcowe i instrumentalne, pieśni solowe i chóralne.

• Wielka Encyklopedia Powszechna PWN, 1962-1969, tom 11, str. 344.

• Biografia
• Biografia z portretem