Max Laehr

Max Laehr (ur. 9 listopada 1865 w Zehlendorfie, zm. 22 kwietnia 1936 w Malente-Gremsmühlen) – niemiecki lekarz psychiatra, radca sanitarny, profesor tytularny.

Był synem Heinricha Laehra. Studiował medycynę na Uniwersytecie Eberharda i Karola w Tybindze, Uniwersytecie Ludwika i Maksymiliana w Monachium oraz Uniwersytecie Fryderyka Wilhelma w Berlinie. Tytuł doktora medycyny otrzymał w 1890 w Monachium. Od 1891 do 1893 był asystentem w klinice psychiatrycznej w Gießen. Od 1893 do 1899 był asystentem w berlińskiej klinice Charité u Friedricha Jolly'ego. W 1896 się habilitował. Od 1899 prowadził prywatną klinikę Haus Schönow w berlińskim Zehlendorfie.

Zmarł w 1936; wspomnienie o nim napisał Julius Hallervorden.

• Ueber Sensibilitätsstörungen bei Tabes dorsalis und ihre Localisation. (1895)
• Ueber Störungen der Schmerz- und Temperaturempfindung in Folge von Erkrankungen des Rückenmarks. (1896)
• Lepra und Syringomyelie; differentialdiagnostische Bemerkungen. (1897)
• Zur Casuistik der traumatischen Erkrankungen im Gebiete des Plexus brachialis. Berl. klin. Wchnschr. (1898)
• Die nervösen Krankheitserscheinungen der Lepra mit besonderer Berücksichtigung ihrer Differential-Diagnose. Berlin, 1899
• Wie sichern wir den Heilerfolg der Anstalten für Nervenkranke? (1905)

• Jürgen Peiffer: Hirnforschung in Deutschland 1849 bis 1974: Briefe zur Entwicklung von Psychiatrie und Neurowissenschaften sowie zum Einfluss des politischen Umfeldes auf Wissenschaftler. Springer ​ISBN 3-540-40690-5​ s. 1092
• Julius Leopold Pagel: Biographisches Lexikon hervorragender Ärzte des neunzehnten Jahrhunderts. Berlin-Wien 1901, ss. 939-940 [1].