Marian Mostowiec

Marian Mostowiec vel Marian Wichura pseud.: „Lis”, „Łapa” (ur. 14 września 1913 w Warszawie, zm. 3 kwietnia 1979 tamże) – oficer Wojska Polskiego, Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie i Armii Krajowej, kapitan piechoty służby stałej, cichociemny.

Urodził się w rodzinie Adama, woźnego w szkole, i Rozalii z Danielskich. W 1932 roku zdał maturę po ukończeniu III Gimnazjum Męskim Związku Nauczycieli Polskich Szkół Średnich w Warszawie. W latach 1933–1935 uczył się w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 15 października 1935 i 237. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Po promocji został wcielony do 41 pułku piechoty w Suwałkach. Od 1936 był instruktorem sportów spadochronowych. Na stopień porucznika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 233. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W lipcu 1939 został przeniesiony do 2 Pułku Piechoty KOP „Karpaty”.

We wrześniu 1939 roku walczył jako dowódca plutonu 2. kompanii karabinów maszynowych Batalionu KOP „Komańcza” tegoż pułku. 5 września dostał się do niewoli słowackiej, z której zbiegł 20 października i 23 października przekroczył granicę słowacko-węgierską. W listopadzie dotarł do Francji, gdzie służył najpierw w 1 pułku piechoty, a potem w 2 pułku piechoty 1 Dywizji Grenadierów, następnie walczył jako dowódca plutonu w 2 kompanii 2 Batalionu Strzelców Podhalańskich 1 Półbrygady Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich. Brał udział w bitwie o Narwik. W czerwcu 1940 roku przedostał się do Wielkiej Brytanii, gdzie został skierowany początkowo na stanowisko dowódcy plutonu 1 kompanii ckm 1 batalionu strzelców podhalańskich 1 Brygady Strzelców, następnie na stanowisko zastępcy dowódcy 1 kompanii ckm 1 batalionu ckm Korpusu.

Po przeszkoleniu w dywersji został zaprzysiężony 24 sierpnia 1942 roku w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza. Zrzutu dokonano w nocy z 16 na 17 lutego 1943 roku w ramach operacji „Rasp”. Dostał przydział do Kedywu Okręgu Wilno AK, a od września 1943 roku do Kedywu miasta Wilno („Garnizon”) na stanowisko instruktora dywersji. Prowadził szkolenia w zakresie dywersji oraz metod likwidacji. W kwietniu 1944 roku został przeniesiony do 6 Brygady Dyspozycyjnej (6 Wileńskiej Brygady AK) na stanowisko oficera w dyspozycji dowódcy brygady. Jego zadaniem, jako specjalisty minera, było przygotowanie wysadzenia mostu na rzece Uła koło Marcinkańc w razie wybuchu powstania powszechnego. Od około 13 lipca 1944 roku był dowódcą nowo formowanego pododdziału, który miał być docelowo batalionem piechoty zmotoryzowanej.

Po sierpniu 1944 roku został aresztowany i po ciężkim śledztwie do listopada 1947 roku przebywał w więzieniach lub na zesłaniu w ZSRR. W lipcu 1947 roku internowany w obozie NKWD nr 150 w Griazowcu. Od stycznia 1948 roku pracował jako starszy referent branżowy w Biurze Sprzedaży Przemysłu Precyzyjnego i Optycznego we Wrocławiu, a od stycznia 1949 roku jako kierownik sekcji importowej w Polskim Towarzystwie Maszyn i Narzędzi „Polimpex” Sp. z o.o. w Warszawie.

W okresie od października 1950 rodku do maja 1951 roku był ponownie więziony, pod zarzutem szpiegostwa, w więzieniu mokotowskim.

Od stycznia 1952 roku pracował jako księgowy w Cegielni „Ranty” w Giżycku, a w okresie grudzień 1952 roku – wrzesień 1978 roku jako starszy referent ekonomiczny ds. planowania w Spółdzielni Przemysłu Artystycznego „Światowid” w Warszawie.

W 1943 roku ożenił się z Haliną Swic (ur. w 1914 roku). Nie mieli dzieci.

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari.

• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.
• Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 1. Oleśnica: Firma „Kasperowicz – Meble”, 1994, s. 90–92. ISBN 83-902499-0-1.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1984, s. 369. ISBN 83-211-0537-8.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Wojskowy Instytut Historyczny, s. 114–115.