Maksymilian Sondenhoff

Maksymilian Soldenhoff (ur. 5 listopada 1890 w Nowym Mieście nad Pilicą, stracony prawdopodobnie 8 listopada 1940) – porucznik Armii Wielkopolskiej i Wojska Polskiego. Uczestnik powstania wielkopolskiego i wojny polsko-ukraińskiej. Kawaler Orderu Virtuti Militari.

Urodził się 5 listopada 1890 w rodzinie Jana i Aldony z d. Kozłowska. Student szkoły agronomicznej. Od stycznia 1919 w oddziałach powstańczych Armii Wielkopolskiej. W szeregach odrodzonego Wojska Polskiego brał udział w walkach obrony Lwowa podczas wojny polsko-ukraińskiej w składzie kompanii poznańsko-lwowskiej.

Szczególnie odznaczył się w walce „na tyłach npla. k. Mielnika gdzie na czele plutonu wziął 40 jeńców, (podczas) walki w Dołhomościskach (17 III t.r) i przeprowadzenie ataku pod Zborowem (17 VI t.r.) odznaczony Orderem Virtuti Militari. Otrzymał też osobistą pochwałę od gen. W. Sikorskiego”.

Przeniesiony do rezerwy w lipcu 1920. Później pracował jako kupiec i urzędnik ubezpieczeniowy.

„Jesienią 1939 aresztowany przez gestapo, skazany na śmierć i stracony”. Brak dokładnych danych na temat daty śmierci oraz miejsca pochówku. Symboliczny grób wraz z datą śmierci znajduje się na cmentarzu w Toruniu na grobie żony Marii.

Żonaty z Marią Kałamajską. Mieli czworo dzieci. Starszy brat Kazimierza Soldenhoffa.

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5735
• Krzyż Walecznych
• Złoty Krzyż Zasługi

• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.