Ludwik Zaunar

Ludwik Edward Zaunar (ur. 15 maja 1896 w Częstochowie, zm. 22 lutego 1945 w KL Dachau) – polski duchowny ewangelicko-reformowany, w latach 1937–1939 redaktor naczelny Jednoty.

Pochodził z rodzi czeskich ewangelików, którzy w XIX wieku osiedlili się w Polsce. Studiował teologie w Bazylei i Strasburgu oraz na Wydziale Teologii Ewangelickiej Uniwersytetu Warszawskiego. Ordynowany na pastora w 1922, w latach 1923–1936 był pierwszym zamieszkałym na stale pastorem ewangelicko-reformowanym w Łodzi. Doprowadził do wybudowania kościoła kalwińskiego w tym mieście. Od 1936 roku był II proboszczem w parafii w Warszawie, i od 1939 roku radcą duchownym konsystorza. W latach 30-tych XX wieku odprawiał nabożeństwa również w parafii Ewangelicko-Augsburskiej w Poznaniu dojeżdżając z Łodzi, a także w latach 1922–1930 w Michajłówce na Wołyniu.

Aresztowany po powstaniu warszawskim został deportowany do niemieckiego obozu koncentracyjnego KL Neuengamme, a następnie KL Dachau, gdzie zmarł 22 lutego 1945.

W małżeństwie z Ireną z Sanderów (1902–1966) miał dwoje dzieci w tym poległą w Powstaniu Warszawskim córkę Marię Elżbietę (1925-1944).

Kazimierz Bem, Słownik Biograficzny duchownych ewangelicko-reformowanych. Pastorzy i diakonisy Jednoty Małopolskiej i Jednoty Warszawskiej 1815-1939, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Semper, 2015, s. 192-196.