Ludwik Szczepański

Ludwik Szczepański, ps. Wincenty Ogórek (ur. 5 marca 1872 w Krakowie, zm. 19 lutego 1954 tamże) – polski literat, publicysta, dziennikarz, poeta, w młodości również taternik.

Był synem literata i publicysty Alfreda Szczepańskiego oraz ojcem znanych taterników Jana Alfreda Szczepańskiego i Alfreda Szczepańskiego. Studiował prawo na Uniwersytecie Wiedeńskim i Jagiellońskim. Przez większość życia zajmował się dziennikarstwem. Wydawał czasopisma: „Życie” (założone przez siebie), dwutygodnik satyryczny „Urwisz”, „Ilustracja Polska”, „Nowiny dla Wszystkich”. W dwudziestoleciu międzywojennym był pracownikiem „Ilustrowanego Kuriera Codziennego”. Zajmował się spirytyzmem, na temat którego pisał broszury. Był współzałożycielem Towarzystwa Metapsychicznego w Krakowie.

Jego ważniejsze dzieła to dwa tomiki poezji: Hymny (1897) i Srebrne noce. Lunatica (1897), utrzymane w młodopolskim nastroju dekadentyzmu i melancholii. Napisał też powieści Król powietrza (1908) i Przewrót (1911).

• Polski Słownik Biograficzny. T. 47. Warszawa-Kraków: 2011, s. 343-349.
• Artur Hutnikiewicz: Młoda Polska. Wyd. IX - 5 dodruk. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2012, s. 432, seria: Wielka Historia Literatury Polskiej. ISBN 978-83-01-13850-9.