Ludwik Pietrusiński

Był synem Ignacego Pietrusińskiego, prawnika. Ukończył gimnazjum we Lwowie. Studiował na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Lwowskiego, a następnie prawo w Wiedniu. Stopień doktora obojga praw uzyskał w 1828 na podstawie rozprawy Gegenstände der öffentlichen Vertheidigung aus allen Theilen der Rechts- und politischen Wissenschaften. Po ukończeniu studiów w Wiedniu rozpoczął praktykę we Lwowie.

W 1831 dołączył do Powstania listopadowego. Walczył w składzie baterii pozycyjnej artylerii konnej gwardii (przemianowanej w grudniu 1930 na baterię 4 lekką artylerii konnej), potem jako podoficer Pułku 8 Piechoty Liniowej. Walczył pod Iganiami. 8 czerwca 1831 roku został odznaczony Krzyżem Srebrnym Virtuti Militariri.

W 1832 rozpoczął pracę w Prokuratorii Królestwa Polskiego, gdzie był asesorem, obrońcą, radcą, wreszcie rzeczywistym radcą stanu i członkiem Warszawskich Departamentów Senatu Rządzącego. Brał udział w sławnym procesie Męcińskich przeciw paulinom z Jasnej Góry w Częstochowie. W Prokuratorii Królestwa Polskiego pracował przez ponad 30 lat.

W 1831 został jednym z redaktorów Dziennika Powszechnego Krajowego, a po jego likwidacji (w 1837) wszedł do redakcji utworzonej w miejsce Dziennika Gazeta Poranna.

Publikował wiersze, wspomnienia z podróży, rozprawy oraz artykuły publicystyczne. W Encyklopedii Orgelbranda zamieścił kilkanaście haseł z dziedziny prawa.

Działał w  Warszawskim Towarzystwie Dobroczynności a także (po zmianie wyznania) w strukturach Zboru Ewangelicko-Reformowanego (był prezesem Kolegium Kościelnego Zboru i radcą Konsystorza Generalnego Wyznań Ewangelickich).

Jako jeden z pierwszych odbywał wycieczki po Tatrach i Beskidach wyłącznie w celach turystycznych. Informacje i wrażenia z wędrówek zawarł w swoich opisach podróży. W 1838 był na Babiej Górze, zaś w 1844 na Łomnicy.

Żonaty z Anną z Ulidowskich (lub Lidowskich), z którą miał syna i trzy córki.

Zmarł w Warszawie i pochowany został na cmentarzu Ewangelicko-Reformowanym.