Ludwik Bandura

Ludwik Bandura (ur. 3 kwietnia 1904 w Berlinie, zm. 20 sierpnia 1984 w Gdańsku) – polski pedagog.

Tytuł doktora filozofii uzyskał na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu (1950). Od 1957 był docentem, a od 1961 profesorem tej uczelni. W 1965 został profesorem Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Gdańsku, a w latach 1961–1968 był rektorem tejże uczelni. W latach 1970–1974 był profesorem Uniwersytetu Gdańskiego.

Był członkiem PZPR. Został odznaczony: Krzyżem Kawalerskim i Krzyżem Oficerskim Orderu odrodzenia Polski, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz odznaką „Zasłużony nauczyciel PRL” (1966).

Zainteresowania naukowo-badawcze Ludwika Bandury koncentrowały się wokół procesu dydaktycznego i jego uwarunkowań oraz zagadnień związku teorii z praktyką w nauczaniu. Ponadto prowadził badania nad problemem trudności dydaktycznych oraz zagadnieniami studiów wyższych.

Pochowany na Cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku (rejon II, taras II).

• Szkoła uspołeczniona, 1947
• Poglądy pedagogiczne Stanisława Staszica, 1956
• Zagadnienie błędów uczniowskich, 1963
• Trudności w procesie uczenia się, 1968, 2 wyd. 1970
• O procesie uczenia się, 1971
• Wybrane problemy studiów dla pracujących, 1974
• Uczniowie zdolni i kierowanie ich kształceniem, 1974

• Wincenty Okoń: Nowy słownik pedagogiczny. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie "Żak", 2001, s. 37. ISBN 83-88149-41-5.

• publikacje w katalogu BJ
• publikacje w katalogu bibliotek UW