Leszek Soliński

Urodził się w Żarnowcu w chłopskiej rodzinie w sąsiedztwie dworku Marii Konopnickiej. Mieszkała tam też aż do śmierci w 1956 córka poetki Zofia Mickiewiczowa.

Po maturze podjął studia polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, gdzie wykładali wówczas Kazimierz Wyka i Stanisław Pigoń. Po pewnym czasie zmienił jednak kierunek na historię sztuki. Tematem jego pracy magisterskiej była kaplica Porcjuszów w krośnieńskiej farze.

Mirona Białoszewskiego, wówczas początkującego poetę pracującego jako reporter dla "Świata Młodych", poznał na początku lat 50. Ich znajomość przerodziła się w zażyłość, która rozwijała się podczas wspólnych wypraw w Bieszczady, Beskid Niski i okolice Krosna. Białoszewski okupił ją wyrzuceniem z pracy. Solińskiego, jako homoseksualistę i osobę z terenów łemkowskich obserwowała milicja, a ponieważ pomieszkiwał u Białoszewskiego bez zameldowania, wykorzystano to jako powód do szykan. Ponieważ Białoszewski nie wyparł się związku z Solińskim, usunięto go z redakcji.

Trudny materialnie dla obu okres zaowocował intensywną pracą twórczą. W 1958 wynajęli wspólne mieszkanie przy placu Dąbrowskiego, w którym Soliński parał się malarstwem, a Białoszewski prowadził swój "Teatr Osobny". Wspólne mieszkanie trwało przez długie lata, mimo że ich bliski związek z czasem przerodził się w przyjaźń.

Twórczość plastyczna Solińskiego nie jest szerzej znana. Wiadomo, że wykonał pewną ilość prac dla sióstr franciszkanek z Lasek i ulicy Piwnej w Warszawie. Dostał też od prymasa Wyszyńskiego pozwolenie na kopiowanie jasnogórskiego obrazu Matki Boskiej.

Bliskim przyjacielem Solińskiego został holenderski slawista z Lejdy Henk Proeme (w prozie Białoszewskiego, w Rozkurzu, wspominany jako "Misio Holender"). Po latach, gdy Soliński poważnie zapadł na zdrowiu i zniedołężniał, Proeme zabrał go do Oegstgeest w Holandii, gdzie zawarli związek małżeński, jaki umożliwiło im prawo tego kraju obowiązujące od 2001. Tam też zmarł. Pochowany 10 czerwca 2005 na cmentarzu przy Groene Kerkje (Zielonym Kościele).

W opracowaniach dotyczących biografii i twórczości Białoszewskiego, Soliński występuje jako osoba wpływająca inspirująco na działalność pisarza. Zadedykował mu m.in. Ballady rzeszowskie z debiutanckiego tomu poezji Obroty rzeczy. Wielokrotnie też występuje jako postać w utworach prozatorskich Białoszewskiego wymieniany jako "Le." lub "Le.So", m.in. w Donosach rzeczywistości, Szumach, zlepach, ciągach czy Rozkurzu. We wspomnieniach osób związanych ze środowiskiem Białoszewskiego barwna postać Solińskiego pojawia się w kontekście jego ekscentrycznej osobowości oraz szerokich horyzontów intelektualnych i artystycznych.

• Artykuły Tadeusza Sobolewskiego:
  • Leszek, Henk, Miron, "Gazeta Wyborcza" z 2005-07-15, dostęp 2009-08-21
  • Poeta pierwszego kontaktu, "Polityka" z 2007-04-25, dostęp 2009-08-21
  • Być sobie jednym "Gazeta Wyborcza" z 2008-06-16, dostęp 2009-08-21
• Kopciński Jacek: Gramatyka i mistyka. Wprowadzenie w teatralną osobność Mirona Białoszewskiego. Warszawa: Wydawnictwo IBL, 1998.