Leopold Piątkiewicz

Leopold Franciszek Piątkiewicz przybrane nazwisko Józef Wiśniewski, ps. „Bogdan” (Bohdan), „Echo”, „Leopold” (ur. 9 listopada 1901, zm. 23 listopada 1984 – podpułkownik łączności Wojska Polskiego.

Leopold Piątkiewicz urodził się w rodzinie Józefa, urzędnika żupy solnej, i Marii ze Ścigalskich. Od września 1911 był kadetem niższej, a od sierpnia 1916 Wojskowej Wyższej Szkoły Realnej w Łobzowie, która w listopadzie 1918 została przekształcona w Korpus Kadetów Nr 1. W maju 1919 złożył egzamin maturalny. W tym samym miesiącu został bezterminowo urlopowany, jako niezdolny do służby wojskowej z powodu zapalenia płuc i choroby serca.

Od marca 1920 służył ochotniczo w 5 szkolnej kompanii telegraficznej, a od kwietnia do grudnia tego roku był słuchaczem Szkoły Podchorążych Łączności w Zegrzu. Po ukończeniu szkoły został dowódcą plutonu w 1 pułku łączności. Dowódca plutonu od września 1921, a później kompanii telegraficznej 2 Armii. Szef łączności 3 Dywizji Piechoty Legionów od lutego 1922, a od października tego roku dowódca plutonu 2 pułku łączności. Od sierpnia 1923 do marca 1924 był uczestnikiem kursu doszkolenia w Obozie Szkolnym Wojsk Łączności w Zegrzu i powrócił na stanowisko dowódcy plutonu w 2 pułku łączności. W lipcu 1924 został przydzielony do Pułku Radiotelegraficznego w Warszawie na stanowisko oficera żywnościowego. Od września 1924 do kwietnia 1925 odbył kurs doszkolenia w Obozie Szkolnym Wojsk Samochodowych w Warszawie i został dowódcą plutonu, od listopada 1925 oficerem samochodowym, od grudnia 1925 oficerem żywnościowym, od maja 1926 ponownie dowódcą plutonu, od grudnia tego roku oficerem pocztowym, a od kwietnia 1927 jeszcze raz dowódcą plutonu. Mianowany oficerem oświatowym batalionu w grudniu 1928. Od listopada 1930 dowódca kadry kompanii szkolnej I batalionu pułku radiotelegraficznego w Warszawie, a we wrześniu 1934 był przeniesiony na analogiczne stanowisko do II batalionu pułku radiotelegraficznego w Krakowie, które zajmował do wybuchu wojny. Był jednocześnie prezesem Zarządu Okręgu Związku Krótkofalowców.

W kampanii wrześniowej 1939 był w sztabie Armii „Kraków” oficerem radio. Został ranny i od 22 września przebywał w niewoli w obozach przejściowych w Bochni i Krakowie, gdzie leczył się w szpitalu jenieckim. Zbiegł z niego 28 grudnia 1939. Od grudnia 1939 w konspiracji w SZP–ZWZ–AK. Pełnił początkowo pod pseud. „Leopold” funkcję szefa łączności Komendy Obszaru Kraków–Śląsk. W kwietniu 1941 zagrożony aresztowaniem po wielkiej wsypie w Komendzie Obszaru Kraków, przeniesiony został do Warszawy i występował tam pod przybranym nazwiskiem Józef Wiśniewski. Od maja 1942 pod pseud. „Bogdan” był po mjr. Jerzym Uszyckim szefem Wydziału V Komendy Okręgu Warszawa AK. Awansowany w 1943 do stopnia majora służby stałej i przeniesiony w czerwcu tego roku na stanowisko szefa Wydziału V-0 Komendy Obszaru Lwów AK. W lipcu 1944 w czasie walk o wyzwolenie tego miasta dostał się do niewoli niemieckiej, ale zbiegł po kilku godzinach. Pozostawał następnie w dyspozycji KG AK na terenie Okręgu Kraków. Podczas ujawnienia się w styczniu 1945 w Krakowie został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia tego roku.

Jako niezdolny do służby wojskowej został zwolniony do rezerwy i pracował w różnych przedsiębiorstwach państwowych w Krakowie. Przeniesiony na rentę inwalidzką w 1956, a od 1967 pobierał rentę specjalną. Zajmował się radiestezją. Zmarł w Krakowie 23 listopada 1984.

• kapitan – 1934
• major – 1943
• podpułkownik – 1 stycznia 1945

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari – 1965
• Srebrny Krzyż Zasługi – 1938
• Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami –1945
• Krzyż Armii Krajowej – 1967

• Andrzej Krzysztof Kunert: Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939-1945 T. 2. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1987, s. 147-148. ISBN 83-211-0739-7.