Leon Barucki

Leon Barucki (ur. 10 kwietnia 1883 w Ruskiej Wsi, zm. 17 stycznia 1955 w Sanoku) – polski nauczyciel, działacz społeczny.

Leon Barucki urodził się 10 kwietnia 1883 w Ruskiej Wsi jako syn Kazimierza i Konstancji domu Kossowskiej.

Został nauczycielem. W 1909 pracował w szkole w Dylągowej.

Po zakończeniu I wojny światowej na początku istnienia niepodległej II Rzeczypospolitejw ramach akcji reaktywowania szkół polskichprzybył z Dynowa na Podlasie. W 1919 został pierwszym dyrektorem polskiego Prywatnego Gimnazjum w Drohiczynie. Pracował jako nauczyciel w Gimnazjum im. Króla Zygmunta Augusta w Białymstoku.

W Białymstoku działał społecznie. Udzielał się jako mistrz ceremonii podczas patriotycznych uroczystości państwowych (w szopce świątecznej- przedstawiającej znanych obywateli miasta - zyskał przydomek Boruty-Defiladowicza). Był współorganizatorem uroczystości 100. rocznicy powstania listopadowego. 22 lutego 1930 został ponownie wybrany członkiem komisji rewizyjnej Komitetu Powiatowego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej w Białymstoku. 27 marca 1930 został wybrany zastępcą członka zarządu białostockiego oddziału Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego, w lutym 1932 został wybrany członkiem komisji rewizyjnej. 5 października 1930 został wybrany wiceprezesem oddziału Ligi Morskiej i Rzecznej w Białymstoku, po przemianowaniu organizacji wykazywał się w organizowaniu kół szkolnych Ligi Morskiej i Kolonialnej. W 1931 był członkiem Wydziału Wykonawczego Komitetu Kongresu Eucharystycznego w Białymstoku. Działał w Lidze Mocarstwowej i Kolonialnej. W kwietniu 1933 został wybrany członkiem zarządu koła Związku Rezerwistów RP w Białymstoku. Został skarbnikiem powołanego 19 września 1933 białostockiego koła Towarzystwa Popierania Budowy Szkół Powszechnych. Prowadził wykłady i odczyty dla społeczeństwa Białegostoku.

W Sanoku był wieloletnim pracownikiem spółdzielni rolniczej Powiatowych Związków Gminnych Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” oraz zasiadał w radach narodowych.

Po wybuchu II wojny światowej w okresie okupacji niemieckiej działał w podziemnym ruchu oporu.

Uchwałą Rady Miejskiej w Sanoku z 1953 został uznany przynależnym do gminy Sanok Do końca życia zamieszkiwał w Sanoku przy ulicy Adama Mickiewicza 1. Zmarł 17 stycznia 1955 w Sanoku. Został pochowany w grobowcu rodzinnym na cmentarzu przy ul. Rymanowskiej w Sanoku 19 stycznia 1955.

Jego żoną była Zofia z domu Konik (1893-1960). Ich synem jest Tadeusz Barucki (ur. 1922), architekt.