Konstantinos Rodopoulos

Ο Κωνσταντίνος (Τάκης) Ροδόπουλος (1896 - 30 Ιουλίου 1971) ήταν ο μακροβιότερος (μετά τον Απόστολο Κακλαμάνη) Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων, αφού υπηρέτησε το αξίωμα επί σχεδόν 10 έτη 1953 - 1962).Επί προεδρίας του, επισκέφτηκαν την Ελλάδα και μίλησαν από το βήμα της Βουλής, ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντουάιτ Αϊζενχάουερ τον Δεκέμβριο του 1959 και ο Γάλλος Πρόεδρος, Σαρλ ντε Γκωλ τον Μάιο του 1962.

Υπήρξε εξέχον στέλεχος του κόμματος της ΕΡΕ, ενώ θήτευσε ως Υπουργός και Υφυπουργός σε πολλές κυβερνήσεις του κόμματός του. Ήταν αδερφός του λογοτέχνη Μ. Καραγάτση.

Ο Κωνσταντίνος (ή Τάκης, όπως τον φώναζαν οι οικείοι του) Ροδόπουλος γεννήθηκε στη Λάρισα και ήταν γιος του εκ Πάτρας πολιτικού και διοικητή της Τράπεζας Κρήτης, Γεωργίου Ροδόπουλου και της Ανθής Σταμουλάκη - Μουλούλη (μέλος οικογένειας προυχόντων του Τυρνάβου).

Σπούδασε Νομικές και Πολιτικές Επιστήμες πρώτα στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και κατόπιν σε αυτά του Παρισιού και της Βιέννης.

Σε ηλικία μόλις 28 ετών, το 1924 διορίστηκε γενικός γραμματέας του υπουργείου Οικονομικών, θέση που διατήρησε για τρία χρόνια, μέχρι το 1927.

Στην πολιτική εισήλθε το 1932, όταν έβαλε υποψηφιότητα για βουλευτής Λαρίσης στις βουλευτικές εκλογές της ίδιας χρονιάς, με το Εθνικόν Ριζοσπαστικόν Κόμμα του Γεωργίου Κονδύλη. Με το ίδιο κόμμα επανεκλέχτηκε και στις κατοπινές εκλογικές αναμετρήσειςτου 1933, του 1935και του 1936. Όταν η νικήτρια παράταξη των εκλογών του 1933, το Λαϊκό Κόμμα, ανέλαβε την εξουσία, ο Κ. Ροδόπουλος μετείχε στην Κυβέρνηση του Παναγή Τσαλδάρη, ως «Υφυπουργός των Στρατιωτικών» από τις 10 Μαρτίου 1933 έως τις 20 Μαρτίου 1935, με τον αρχηγό του κόμματός του, Γεώργιο Κονδύλη, να έχει αναλάβει το «Υπουργείο Στρατιωτικών».

Έλαβε μέρος και στις πρώτες μεταπολεμικές εκλογές του 1946, αυτή τη φορά με το Λαϊκόν Κόμμα όπου και πάλι εκλέχτηκε βουλευτής, ενώ τον Νοέμβριο του 1946 διορίστηκε «Υπουργός - Γενικός Διοικητής Βορείου Ελλάδος», θέση που θα κρατήσει με μικρές διακοπές έως τον Σεπτέμβριο του 1948. Στην κυβέρνηση συνεργασίας του Θεμιστοκλή Σοφούλη θα αναλάβει και πάλι το «Υφυπουργείο Στρατιωτικών», ενώ στις τρεις επόμενες κυβερνήσεις Σοφούλη και Διομήδη, των ετών 1949 και 1950 θα αναλάβει το «Υπουργείο Υγιεινής».

Στις βουλευτικές εκλογές του 1951 πολιτεύτηκε με το νεοσύστατο κόμμα του Ελληνικού Συναγερμού με το οποίο εκλέχτηκε και πάλι βουλευτής Λάρισας. Ανέλαβε Α΄ Αντιπρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων μετά τις βουλευτικές εκλογές του 1952, θέση από την οποία μεταπήδησε στην Προεδρία της Βουλής στις 16 Νοεμβρίου του 1953.

Το καλοκαίρι του 1963 και αφού είχε παύσει να είναι Πρόεδρος της Βουλής έπειτα από σχεδόν μια δεκαετία, λόγω της διάλυσης του Σώματος και της προκήρυξης εκλογών ανέλαβε προσωρινά την συμπροεδρία (μαζί με τους Παναγιώτη Κανελλόπουλο και Παναγή Παπαληγούρα) της Εθνικής Ριζοσπαστικής Ενώσεως, στο οποίο μετείχε ήδη από της ιδρύσεώς του, λόγω της αναχώρησης από την Ελλάδα του Κωνσταντίνου Καραμανλή.

Τα χρόνια που θα ακολουθήσουν ο Ροδόπουλος θα ασχοληθεί περισσότερο με το κόμμα της ΕΡΕ, εξελισσόμενος σε μείζον στέλεχος της προδικτατορικής εποχής. Μάλιστα, το όνομά του θα συνδεθεί με την πολύκροτη Υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ, αφού σε εφημερίδα δικής του επιρροής, τον λαρισινό, «Ημερήσιο Κήρυκα» αποκαλύφθηκε στις 18 Μαΐου του 1965 πρώτη φορά αυτή η στρατιωτική οργάνωση.

Το τελευταίο υπουργικό αξίωμα, αυτό του «Υπουργού Δημοσίων Έργων» το ανέλαβε στην κυβέρνηση του Παναγιώτη Κανελλόπουλου, τον Απρίλιο του 1967.

Ο Κ. Ροδόπουλος είχε τιμηθεί από τον Βασιλέα Παύλο και Κωνσταντίνο Β΄ με το Μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Σωτήρος, τον Μεγαλόσταυρο του Τάγματος Γεωργίου του Α΄ και τον Μεγαλόσταυρο του Φοίνικα. Απεβίωσε στις 30 Ιουλίου 1971.

• «Η λιτανεία των ευσεβών ψάλων δια τον κοτζάμπασην Πτολεμαΐδος», χιουμοριστική γελοιογραφία του Μποστ για τον Κωνσταντίνο Ροδόπουλο και την επιρροή που ασκούσε στην εκλογική του περιφέρεια, με αφορμή τα εγκαίνια εργοστασίου αζωτούχων λιπασμάτων στην Πτολεμαΐδα, τον Απρίλιο του 1960. http://www.sarantakos.com/asteia/mpost/rodopoulos.htm

• «Πρόεδροι της Βουλής, Γερουσίας και Εθνοσυνελεύσεων 1821 - 2008», Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων[1]