Kazimierz Krzywda-Bogucki

Kazimierz Krzywda-Bogucki (ur. 1896, zm. 23 września 1920 pod Zasławiem) – podporucznik kawalerii Wojska Polskiego.

Urodził się w 1896. Studiował na Politechnice Lwowskiej.

Podczas I wojny światowej działał w Polskiej Organizacji Wojskowej. U kresu wojny od początku listopada 1918 w stopniu podporucznika brał udział w obronie Lwowa podczas wojny polsko-ukraińskiej. W pierwszych dniach listopada służył i walczył na Wulce i w szkole kadeckiej. Następnie, w dniach 5-10 listopada jako dowódca I plutonu (rozlokowanego na wzgórzach wzdłuż ulicy Kadeckiej) w składzie oddziału por. Bernarda Monda, uczestniczył w walkach o Cytadelę. Pod koniec grudnia 1918 był na pozycjach w Snopkowie.

Podczas wojny polsko-bolszewickiej był dowódcą dywizjonu karabinów maszynowych jazdy w szeregach Małopolskich Oddziałów Armii Ochotniczej, który latem 1920 został dołączony do 5 pułku ułanów w trakcie bitwy o Lwów. Dywizjon ppor. Boguckiego, określany jako „lwowskie dzieci”, odznaczył się odwagą i bohaterstwem podczas tychże walk. Podczas ostatniej ofensywy poległ w trakcie szarży pod Zasławiem ranem 23 września 1920.

Został pochowany na Cmentarzu Obrońców Lwowa (kwatera II, miejsce 48) (według innej wersji w katakumbach I, miejsce 7).

Uchwałą Rady Miasta Lwowa z listopada 1938 jednej z ulic we Lwowie nadano imię Kazimierza Krzywda-Boguckiego.

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari – pośmiertnie (wymieniony wśród odznaczonych żołnierzy późniejszego 5 pułku ułanów Zasławskich)
• Krzyż Niepodległości – pośmiertnie (4 listopada 1933, za pracę w dziele odzyskania niepodległości)

• Tadeusz Nowiński: Zarys historji wojennej 5-go Pułku Ułanów Zasławskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.