Karol Ginter

Karol Sergiusz Ginter (ur. 9 września 1901 w Zbiersku, zm. 21 listopada 1938 w Krakowie) – oficer Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Urodził się w rodzinie Władysława i Pauliny ze Schmidtów. Absolwent gimnazjum państwowego w Ostrowcu. W 1916 wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej, a w 1918 ochotniczo do odrodzonego Wojska Polskiego. Początkowo został skierowany do szwadronu lotnego przy 24 pułku piechoty, a później do szwadronu Ziemi Radomskiej. Po reorganizacji pododdziału, w składzie 1 szwadronu 11 pułku ułanów na froncie litewsko-białoruskim walczył o Wilno. Później na czele plutonu walczył na froncie północnym i południowym. We wrześniu 1920, po zdobyciu miasteczka Białozierka i wyparciu baonu piechoty bolszewickiej, wraz z 3 plutonem prowadził dalszy pościg; wraz z jednym ułanem zdołał przejść przez bagna i z szablami w dłoniach rzucili się na tyralierę wroga. W walce poległ między innymi dowódca baonu 489 pp bolszewickiej, rozbito baon i zdobyto wielu jeńców. Za bohaterstwo w walce odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. Bezpośrednio po wojnie pozostał w w zawodowej służbie wojskowej W marcu 1921 uczył się w Przyfrontowej Szkole Oficerskiej Jazdy w Brodach. Po zakończeniu nauki wrócił do macierzystego pułku. W lipcu 1921 na własną prośbę przeszedł do rezerwy. Dopiero w 1923 podjął pracę zawodową. Został urzędnikiem w „Spółce Akcyjnej Wielkich Pieców i Zakładów Ostrołęckich”.Od 1928 należał do Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem. Był też współzałożycielem i członkiem Zarządu Stowarzyszenia Rezerwistów i Byłych Wojskowych w Ostrowcu. W 1925 został mianowany został podporucznikiem rezerwy.W 1926 służbowo przydzielony do 20 pułku ułanów. Od września 1935 był w kadrze oficerskiej Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X. Zmarł w Krakowie, a pochowany został na cmentarzu w Ostrowcu.

Był żonaty z Natalią Reńską, miał córkę Krystynę Marię (ur. 1928).

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 5160)
• Medal Niepodległości

• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
• Józef Soniński: Zarys historii wojennej 11-go pułku Ułanów Legionowych. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.