Karol Barwicz

Karol Barwicz – polski inżynier kolejowy, urzędnik, działacz społeczny.

Był synem Ludwiki (1850-1921). Ukończył studia z tytułem inżyniera. W 1909 był starszym inżynierem C. K. Ministerstwa Kolei. Podczas I wojny światowej jako zastępca dyrektora lwowskiej kolei, został odznaczony Krzyżem Wojennym za Zasługi Cywilne II klasy.

Jako były austriacki wicedyrektor, w czasie odzyskania przez Polskę niepodległości od listopada 1918 sprawował czynności kierownika Tymczasowego Zarządu Polskiej Dyrekcji Kolejowej (wcześniej Narodowy Komitet Kolejowców-Polaków, NKKP), a później został mianowany przez Tymczasową Komisję Rządzącą we Lwowie dyrektorem kolei we Lwowie. W latach 20. II Rzeczypospolitej sprawował stanowisko dyrektora Dyrekcji Kolei Państwowych we Lwowie, z tego stanowiska w połowie 1925 został przeniesiony na posadę dyrektora Dyrekcji Kolei Państwowych w Krakowie (zamieniony stanowiskami z inż. Pawłem Prachtel-Morawiańskim) i pełnił je w kolejnych latach. Został wybrany zastępcą prezesa VII Ogólnopolskiego Zjazdu inżynierów kolejowych w Krakowie na początku października 1927. 4 sierpnia 1928 został wybrany przewodniczącym komitetu V Tygodnia Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej w Krakowie. Był budowniczym domu wypoczynkowego dla kolejarzy w Krynicy określanego jako „Barwiczówka”. Został zwolniony ze stanowiska w Krakowie na początku 1929. Później został dyrektorem tramwajów we Lwowie.

Był wieloletnim członkiem Polskiego Towarzystwa Politechnicznego we Lwowie (w 1935 – 38 rok). W latach 20. zasiadał w Radzie Seniorów TS Wisły Kraków. Został pierwszym prezesem założonego w 1928 Związku Opieki nad Zwierzętami (ZOZ) w Krakowie.

Podczas II wojny światowej w 1940 został wywieziony ze Lwowa. Jego żoną była Stanisława (1879-1943). Ich dziećmi byli Irena (ur. 9 marca 1904, zm. 20 stycznia 1920 w wieku 16 lat podczas epidemii hiszpanki, której nagrobek na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie wykonał rzeźbiarz Henryk Karol Perier) i Aleksander (ur. 1902, absolwent Politechniki Lwowskiej, konstruktor aparatów radiowych, teoretyk w tej dziedzinie, zatrudniony w fabryce Zieleniewskiego w Krakowie, który przybywszy stamtąd nieoczekiwanie popełnił samobójstwo przy grobie siostry 28 kwietnia 1932 mając 30 lat).