Julian Lange

Julian Bolesław Lange ps. Leon Bräulich (ur. 9 stycznia 1873 w Chełmnie, zm. 9 czerwca 1954 w Puszczykowie) – działacz niepodległościowy, pułkownik inżynier.

Urodził był synem Ignacego (rzemieślnik) oraz Jadwigi z domu Skrzynecka. Ukończył w Chełmnie szkołę elementarną i 6 klas gimnazjum, a następnie zdobył zawód ślusarza. Pracował w Berlinie w latach 1890–1900 i uczył się w wieczorowej wyższej szkole budowy maszyn. Szkołę ukończył z tytułem inżyniera mechanika.

W marynarce niemieckiej odbył służbę wojskową. Mieszkał w Berlinie do 1910 i działał w polonijnych organizacjach społecznych, zwłaszcza młodzieżowych. Znaczne zasługi położył dla rozwoju Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. Był w, nim naczelnikiem w zarządzie gniazda „Sokoła” w Berlinie, naczelnikiem V Okręgu w Berlinie i wreszcie prezesem zarządu tego okręgu. Był założycielem gniazd „Sokół” w Nadrenii, Westfalii, Brandenburgii i na Łużycach. Przeniósł się do Poznania w 1910 i został tam kierownikiem jednej z fabryk Zakładów Hipolit Cegielski. W Wydziale Związku Sokolstwa Polskiego w Niemczech z siedzibą w Poznaniu pełnił również funkcje naczelnika oraz zastępcy naczelnika II Okręgu w Poznaniu. Wprowadził w „Sokole” od 1912 tajne zajęcia wojskowe i ćwiczenia polowe dla młodzieży. Autor wielu publikacji sokolskich. Utrzymywał kontakty z PPS Zaboru Pruskiego do 1913.

Podczas I wojny światowej kierował wojskową bazą samochodową i zaopatrywał potajemnie polskie organizacje niepodległościowe w broń. Odegrał wybitną rolę w okresie przygotowań i w czasie powstania wielkopolskiego. Wszedł w skład tajnej Tymczasowej Komendy Straży Obywatelskiej 7 października 1918 i został wybrany jej naczelnym komendantem. Powołany został w końcu października do Sekcji Wojskowej przy Centralnym Komitecie Obywatelskim. Był również członkiem Komisji Wojskowo-Policyjnej przy Radzie Ludowej m. Poznania, a naczelnym komendantem Straży Ludowej od 27 listopada 1918. Brał udział w dniach powstania w pertraktacjach z Niemcami broniącymi się 27 grudnia w gmachu Prezydium Policji w Poznaniu oraz 28 grudnia w ataku na koszary saperów na Wildzie. Mianowany został 9 stycznia 1919 w stopniu majora naczelnym komendantem Straży Ludowej w Poznańskiem i na Pomorzu Gdańskim. Zorganizował po zakończeniu działań powstańczych oddziały Straży Ludowej, a, z których utworzono Obronę Krajową w maju 1919. Mianowany został pułkownikiem i inspektorem Obrony Krajowej w czerwcu 1919 i funkcje te pełnił do wiosny 1920. Szef Wydziału Wojskowego Komitetu Obrony Śląska w latach 1919-20 i organizował wysyłkę ochotników do powstań śląskich. Był zaangażowany w pracach plebiscytowych i brał w 1921 udział w III powstaniu śląskim. Pracował nad zjednoczeniem sokolstwa w Polsce od 1919 oraz publikował wspomnienia z powstania. Kierował fabryką sprzętu rolniczego Zakładów Hipolita Cegielskiego w Poznaniu w okresie międzywojennym. Działacz Związku Sokolstwa Polskiego. W czasie II wojny światowej zamieszkał w Puszczykowie. Działał w Stronnictwie Ludowym od 1945 (od 1949 w ZSL). Zmarł 9 czerwca 1954 w Puszczykowie i został pochowany na miejscowym cmentarzu.

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – 1929.

Był żonaty z Teodorą z Prałatów (1881-1956) i miał córki Ludomiłę oraz Aleksandrę i syna Juliana Zbigniewa.

• Antoni Gąsiorowski, Jerzy Topolski [red.]: Wielkopolski Słownik Biograficzny. Warszawa-Poznań: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1981, s. 405. ISBN 83-01-02722-3.