Jerzy Buć

Syn Bronisława i Antoniny. W 1953 rozpoczął studia na Politechnice Warszawskiej, w 1959 zdobył tytuł magistra inżyniera (zdobył zawód technologa budowy maszyn). W trakcie studiów rozpoczął pracę na tej uczelni. Pełnił kolejno stanowiska asystenta naukowo-technicznego, asystenta, starszego asystenta, adiunkta i docenta. W 1968 uzyskał stopień doktora nauk technicznych i przeszedł do pracy w Instytucie Mechaniki Precyzyjnej, gdzie w latach 1975–1977 zajmował stanowisko dyrektora. W 1974 uzyskał tam tytuł profesora nadzwyczajnego. W jego dorobku znalazło się kilkadziesiąt publikacji naukowych oraz opracowań konstrukcji i technologii, patenty, a także prace popularyzatorskie.

W młodości działał w Związku Harcerstwa Polskiego i Związku Młodzieży Polskiej. Do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej wstąpił w 1956. Był w niej I sekretarzem OOP, sekretarzem Komitetu Zakładowego oraz od marca 1973 do lutego 1978 członkiem egzekutywy Komitetu Warszawskiego (w którym zasiadał w latach 1969–1981). W 1975 był delegatem na VII Zjazd partii, a w 1978 na jej II Krajową Konferencję. Zasiadał w Stołecznej Radzie Narodowej (od lutego 1976) oraz w jej prezydium. W 1976 uzyskał mandat poselski z okręgu Warszawa-Wola. W Sejmie zasiadał w Komisji Planu Gospodarczego, Budżetu i Finansów. Pełnił funkcję zastępcy Komisji Nauki i Postępu Technicznego.

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Złoty Krzyż Zasługi
• Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Brązowa Odznaka „Za zasługi w ochronie porządku publicznego”
• Medal 30-lecia Polski Ludowej

• Profil na stronie Biblioteki Sejmowej
• Informacje w BIP IPN