Janusz Roszko

Janusz Roszko (ur. 4 listopada 1932 we Lwowie, zm. w 1995 w Krakowie) – polski reporter, współtwórca telewizyjnej „Kroniki Krakowskiej”, pisarz, entuzjasta archeologii.

Studia ukończył na Uniwersytecie Jagiellońskim w 1954 roku na Wydziale Historyczno-Filologicznym. Od 1954 roku należał do PZPR. Był reporterem „Dziennika Polskiego” oraz członkiem redakcji „Życia Literackiego”. Za twórczość reportażową otrzymał dwukrotnie nagrodę im. Juliana Bruna: w roku 1957 (II stopnia) oraz w roku 1962 (I stopnia). Był laureatem licznych nagród w konkursach literackich i dziennikarskich. M.in. zdobył II nagrodę w powojennym turnieju reporterów pn. „Opisanie Łodzi” w 1961 roku, II nagrodę w konkursie „Polityki” na reportaż o tzw. Polsce B oraz pierwsze miejsce w konkursie literackim XX-lecia PRL za reportaż Bez korony. Był laureatem nagrody im. B. Prusa I stopnia. W latach 50. zainteresował się archeologią podróżując po zapomnianych polskich grodziskach. Okres tworzenia się państwowości polskiej zainteresował go na tyle, że poświęcił temu tematowi liczne książki historyczne (Pogański książę silny wielce, Kolebka Siemowita, Ostatni rycerz Europy, Awanturnik nieśmiertelny).

Wydano także jego reportaże (Bez korony, Palenie Judaszów, Trzynaście portretów, Romantyka małych portów) oraz opowieści biograficzne (Opowieść o Beniowskim, Westerplatte broni się jeszcze), także o K. Pułaskim, K. Pruszyńskim.

Wybrane publikacje