Janusz Prądzyński

Janusz Witold Prądzyński vel Jan Bałdyga pseud.: „Janek”, „Janek Paschalski”, „Trzy”, „Dziewięć” (ur. 29 listopada 1911 w Kaliszu, zm. 31 marca 1963 w Płocku) – polski dziennikarz, rotmistrz kawalerii Wojska Polskiego, Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie i Armii Krajowej, cichociemny.

Był synem Jana, dra filozofii, i Jadwigi z domu Skórzewskiej. Po ukończeniu Państwowego Gimnazjum im. Tadeusza Kościuszki w Kaliszu i uzyskaniu matury w 1930 pracował jako reporter w Centralnej Agencji Prasowej. W 1934 ukończył trzyletni kurs w Wyższej Szkole Dziennikarskiej w Warszawie. Następnie uczył się w Szkole Podchorążych Kawalerii w Grudziądzu. Od 1936 roku pracował jako dziennikarz, początkowo w „Gazecie Handlowej”, a od 1938 roku w „Kurierze Polskim” jako sprawozdawca gospodarczy.

We wrześniu 1939 roku walczył w 3 pułku szwoleżerów, a następnie w 101 pułku ułanów, w którym dowodził plutonem karabinów maszynowych. 21 września dostał się do niewoli radzieckiej, udało mu się uciec 22 września i przedostać do Warszawy. Przekroczył granicę polsko-słowacką 29 listopada. Przebywał w areszcie na Słowacji, skąd znów udało mu się uciec. W styczniu 1940 dotarł do Francji, gdzie został przydzielony do 2 szwadronu cekaemów 24 pułku ułanów 10 Brygady Kawalerii Pancernej. Od 1 maja służył jako oficer pocztowy w kwaterze dowódcy brygady. W czerwcu 1940 przedostał się do Wielkiej Brytanii, gdzie ponownie służył w 10 BKP (w 2 szwadronie cekaemów 10 pułku strzelców konnych).

Zgłosił się do służby w okupowanej Polsce. Przeszedł kurs OKDAW (polska szkoła wywiadu pod kamuflażem Oficerskiego Kursu Doskonalącego Administracji Wojskowej). Po przeszkoleniu w wywiadzie został zaprzysiężony 29 grudnia 1942 w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza. Zrzutu dokonano w nocy z 13 na 14 marca 1943 w ramach operacji „Tile” dowodzonej przez por. naw. Karola Gębika (zrzut na placówkę odbiorczą „Olcha” położoną 9 km na południowy wschód od Kielc). Dostał przydział do ekspozytury „Lombard” wydziału wywiadu ofensywnego „Stragan” Oddziału II (informacyjno-wywiadowczego) sztabu Komendy Głównej AK na stanowisko inspektora sieci wywiadowczych. Agenci jego sieci m.in. zdobyli projekty prototypów nowych czołgów Pantera i broni przeciwpancernej panzerfaust, zlokalizował położenie fabryk samolotów Focke-Wulfów, które zostały zniszczone przez lotnictwo alianckie.

W powstaniu warszawskim służył na stanowisku adiutanta dowódcy Batalionu „Golski”. Po kapitulacji powstania wyszedł z Warszawy z ludnością cywilną. Do stycznia 1945 pracował w Oddziale II KG AK.

Od 3 października 1945 pracował jaki dziennikarz w PAP, a od 1 maja 1955 był redaktorem w biuletynie „Wieś”. 31 marca 1958 przeszedł na rentę.

Był członkiem Stronnictwa Demokratycznego.

Zmarł 31 marca 1963 w Płocku. Pochowany na cmentarzu w Milanówku.

Nie założył rodziny.

• podporucznik – ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1937 i 81. lokatą w korpusie oficerów rezerwy kawalerii
• porucznik – marzec 1943 roku
• rotmistrz – 21 września 1944 roku.

• Krzyż Walecznych – czterokrotnie, w tym 2 października 1944 roku.

• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1984, s. 370. ISBN 83-211-0537-8.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Wojskowy Instytut Historyczny, s. 258.
• Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 1. Oleśnica: Firma „Kasperowicz – Meble”, 1994, s. 110–111. ISBN 83-902499-0-1.

• biogram na stronie elitadywersji.org - kompendium wiedzy o 316 Cichociemnych spadochroniarzach Armii Krajowej