Janusz Jamontt
Quick Facts
Biography
Janusz Jamontt (ur. 1878, zm. 29 kwietnia 1951) – polski prawnik-karnista, sędzia Sądu Najwyższego.
Życiorys
Urodził się w 1878 na Wołyniu.
Był synem Władysława i Anny Ursyn-Prószyńskiej. Pojął za żonę Różę z domu de La Tour. Mieli dzieci: Władysława i Helenę (1914-1944, absolwentka prawa, zginęła w powstaniu warszawskim).
W 1900 ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Moskiewskim, od 1906 pracował jako adwokat, od 1918 w sądownictwie polskim. Przez Radę Regencyjną został mianowany sędzią sądu okręgowego w Kielcach. W 1921 został sędzią Sądu Najwyższego, od 1924 wykładał prawo karne na Wolnej Wszechnicy Polskiej, od 1931 był członkiem Komisji Kodyfikacyjnej.
Był autorem szeregu prac z zakresu prawa karnego i dotyczących funkcjonowania sądownictwa, jak również o charakterze popularyzatorskim. Jego rozważania na temat niezawisłości sędziowskiej są aktualne do dziś.
Za działalność naukową i ustawodawczą był jeszcze przed II wojną światową odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
Był aktywny w konspiracyjnych pracach Polskiego Wydawnictwa Prawniczego.
Po II wojnie prowadził na Uniwersytecie Łódzkim wykłady zlecone z prawa karnego.
Wybrane prace
- O potrzebie manifestowania przekonań religijnych przez inteligencyę: odczyt wygłoszony w Warszawie w d. 17 lutego i 9 marca r.b. oraz w Płocku w d. 18 kwietnia r.b., Warszawa 1910
- Lew Tołstoj: odczyt, Warszawa 1914
- W obronie władzy sądowej, Warszawa 1924
- Zagadnienia kryminologiczne w mitologji greckiej, Warszawa 1924
- Projekt sądów bez nadzoru i stażu, Warszawa 1927
- Historja i krytyka rozporządzenia o ustroju sądów powszechnych (Dz. Ustaw 1928 nr 12 poz. 93), Warszawa 1928
- Podstawowe zasady prawa karnego obowiązującego w b. zaborze rosyjskim. 1, Część ogólna, Warszawa 1929
- Sąd jednoosobowy czy kolegjalny?, Warszawa 1929
- O zmianie przepisów Konstytucji, dotyczących władzy sądowej, Warszawa 1930
- Kodeks karny r. 1932 z dostosowanemi do kodeksu tezami z orzeczeń Sądu Najwyższego, odpowiedniemi ustępami uzasadnienia projektu Komisji Kodyfikacyjnej oraz ze skorowidzem, oprac. i objaśnieniami opatrzyli J. Jamontt i E. St. Rappaport przy udz. R. Lemkina, Warszawa 1932
- Podstawowe zasady nowego prawa karnego obowiązującego w Polsce (kodeks karny r. 1932): konspekt wykładów: część ogólna, Warszawa 1932
Przypisy
Bibliografia
- G. Ławnikowicz, Spuścizna zaborcza a zagadnienie unifikacji postaw w debacie na temat pożądanego statusu trzeciej władzy, [w:] „Rodzinna Europa”. Europejska myśl polityczno-prawna u progu XXI wieku, red. P. Fiktus, H. Malewski, M. Marszał, Wrocław 2015, s. 185-205 ISBN 978-83-61370-39-0
- Album prawników polskich, w: Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny, nr 2 z 1937, s. 19