Jan Tatara

Jan Tatara (ur. 30 listopada 1897 w Wieliczce, zm. 24 października 1930 pod Drobinem) – podpułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego.

Jan Tatara urodził się 30 listopada 1897 roku w Wieliczce. Jako uczeń gimnazjum związał się z ruchem strzeleckim. Z chwilą wybuchu I wojny światowej przerwał studia rolnicze i wstąpił do 2 Pułku Piechoty Legionów. Został ciężko ranny w czasie kampanii karpackiej. Po zakończeniu leczenia i rekonwalescencji został przydzielony do 5 Szwadronu Ułanów porucznika Józefa Dunin-Borkowskiego. Awansował na podoficera.

Od 1918 roku walczył w szeregach 9 Pułku Ułanów. Dowodził 3 szwadronem. Wyróżnił się w walkach pod Kijowem i Żółtańcami. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu rotmistrza ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 98. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 roku - kawalerii). Po zakończeniu działań wojennych pozostał w służbie czynnej, w macierzystym pułku. W 1923 roku pełnił obowiązki komendanta Kadry Szwadronu Zapasowego 9 Pułk Ułanów w Stanisławowie, a w następnym roku dowódcy Szwadronu Zapasowego 9 Pułk Ułanów.

1 grudnia 1924 roku awansował na majora ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 roku i 24. lokatą w korpusie oficerów kawalerii. 2 listopada 1927 roku został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu Normalnego 1927-1929. 23 sierpnia 1929 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do Oddziału II Sztabu Głównego na stanowisko szefa Ekspozytury Oddziału II Sztabu Głównego. Na podpułkownika został awansowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1930 roku i 5. lokatą w korpusie oficerów kawalerii. 29 stycznia 1930 roku został przeniesiony do Oddziału II Sztabu Głównego w Warszawie na stanowisko pełniącego obowiązki szefa wydziału.

Zmarł w piątek 24 października 1930 roku około godz. 7.30 pod Drobinem w następstwie obrażeń ciała doznanych w wypadku drogowym na szosie gdańskiej. Sprawcą wypadku był porucznik rezerwy i radca ministerialny Stanisław Zaćwilichowski, który kierując samochodem nie dostosował prędkości jazdy do warunków panujących na drodze (mgła). Porucznik Zaćwilichowski zmarł tego samego dnia o godz. 17.40 w Szpitalu Ujazdowskim w następstwie obrażeń ciała doznanych w wypadku drogowym. Trzeci uczestnik wypadku, szofer Zawistowski doznał jedynie ogólnych potłuczeń. Obaj oficerowie jechali do Grudziądza, gdzie mieli złożyć zeznania w charakterze świadków, w procesie o szpiegostwo przed Wojskowym Sądem Okręgowym Nr VIII. Proces został przeprowadzony bez ich udziału, a oskarżony o szpiegostwo Bronisław Fude został skazany na 11 lat ciężkiego więzienia, pozbawienie praw obywatelskich na okres 10 lat i grzywnę w wysokości 50 tys. zł. Pułkownik Tatara został pochowany we wtorek 28 października 1930 roku na Cmentarzu Obrońców Lwowa. W imieniu pracowników Ekspozytury Oddziału II Sztabu Głównego pożegnał go kapitan Jan Żychoń. Pułkownik Tatara osierocił żonę i córkę.

Podpułkownik Tata był autorem wydanego w 1929 roku, w Warszawie, „Zarysu historii wojennej 9-go Pułku Ułanów”.

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari
• Krzyż Niepodległości - pośmiertnie 6 czerwca 1931
• Krzyż Walecznych dwukrotnie
• Złoty Krzyż Zasługi

• Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych.
• Roczniki Oficerskie 1923, 1924 i 1928.