Jan Sawicki

Jan Sawicki (ur. 25 grudnia 1859 w Brzeżanach, zm. 15 marca 1940 w Warszawie) – polski prawnik, prezes Najwyższego Trybunału Administracyjnego (1922-1928).

Był uczniem Theresianum, następnie studiował prawo na Uniwersytecie Wiedeńskim i Uniwersytecie Lwowskim. W latach 1883-1987 pracował jako urzędnik w Namiestnictwie Galicji, w latach 1887-1992 w Krajowej Dyrekcji Skarbu we Lwowie, w latach 1892-1898 w Ministerstwie Skarbu w Wiedniu. W 1898 został mianowany radcą dworu dla spraw galicyjskich w austriackim Trybunale Administracyjnym, od 1909 do 1918 był Prezydentem Senatu TA. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę oddał się do dyspozycji nowej administracji państwowej. W kwietniu 1919 został jednym z prezesów Sądu Najwyższego i kierował w nim IV Izbą (ds. administracyjnych). Był głównym autorem ustawy z 3 sierpnia 1922 roku o Najwyższym Trybunale Administracyjnym, 28 sierpnia 1922 został mianowany pierwszym Prezesem tego sądu. Nie poddawał się naciskom politycznym, w związku z czym władze państwowe przeforsowały zmiany legislacyjne, aby przenieść go w 1928 w stan spoczynku.

Był odznaczony Orderem Leopolda oraz Orderem Korony Żelaznej II Klasy.

Jego synami byli Jakub Sawicki i Stanisław Sawicki.

• Polski Słownik Biograficzny, tom XXXV (1994) - biogram autorstwa Henryka Korczyka