Jan Oszacki

Jan Oszacki (ur. 1 października 1915 w Morawskiej Ostrawie, zm. 22 lipca 1982 w Krakowie) – polski chirurg.

Syn Aleksandra Oszackiego, profesora medycyny wewnętrznej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Po ukończeniu krakowskiego gimnazjum św. Anny rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie w 1939 otrzymał dyplom ukończenia. Podczas II wojny światowej pracował w fabryce narzędzi chirurgicznych, a po jej zakończeniu w Klinice Chirurgii kierowanej przez prof. Jana Glatzela. Tytuł doktora uzyskał w 1946, był redaktorem i współautorem podręcznika "Patofizjologia chorób chirurgicznych". Od 1953 przez rok przebywał w Korei Północnej, gdzie był dyrektorem szpitala Czerwonego Krzyża w Hamhyng. W 1954 został docentem w Klinice Chirurgii, od 1959 do końca życia kierował II Kliniką Chirurgii krakowskiej Akademii Medycznej, był dziekanem i rektorem (1965-1972) tej uczelni. Kierował również krakowskim oddziałem Instytutu Onkologii w Warszawie. W 1961 uzyskał tytuł profesora nauk medycznych, od 1967 był członkiem korespondentem, a od 1980 członkiem rzeczywistym Polskiej Akademii Nauk. W 1975 został doktorem honoris causa Akademii Medycznej w Warszawie.

Opublikował ok. 200 prac naukowych, podręczników medycznych, redaktorem tłumaczeń. Jan Oszacki był konsultantem chirurgii w regionie południowo-wschodnim, członkiem rady naukowej przy Ministerstwie Zdrowia i Opieki Społecznej, wieloletnim redaktorem naczelnym "Polskiego Przeglądu Chirurgicznego", członkiem Międzynarodowego Towarzystwa Chirurgów. Został mu przyznany tytuł Zasłużonego Nauczyciela PRL oraz odznaczono go Medalem Komisji Edukacji Narodowej.

Wykonał pierwszą w Krakowie komisurotomię mitralną, w wyniku prowadzonych badań ustalił, że ostre choroby jamy brzusznej mają przebieg ze zróżnicowanym nasileniem oligowolemii oraz zmianami ilościowymi w komórkach i przestrzeni międzykomórkowej.

• nota biograficzna, Uniwersytet Jagielloński
• hasło w Encyklopedii PWN