Jan Kulpa

Jan Kulpa (ur. 28 marca 1908 w Żywcu-Zabłociu, zm. 20 marca 1983 w Krakowie) – polski wykładowca, nauczyciel, działacz społeczny, dyrektor Instytutu Nauk Pedagogicznych WSP w Krakowie.

Był synem urzędnika kolejowego. Szkołę powszechną rozpoczął w Żywcu, a następnie kontynuował edukację w Brzesku. Ukończył studia polonistyczne (1930) i pedagogiczne (1932) na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1933 złożył egzamin nauczycielski. W latach 30. pracował jako nauczyciel w Seminarium Nauczycielskim w Ostrowcu Świętokrzyskim. W 1936 zatrudniony został w kuratorium Krakowie jako instruktor języka polskiego. W czasach okupacji zaangażowany był w organizację tajnego nauczania oraz współpracował z Batalionami Chłopskimi. Redagował podziemne pismo "Wieś idzie".

Po wojnie do 1950 pracował jako szef Wydziału Kształcenia Nauczycieli w kieleckim kuratorium. W 1950 przeniósł się znów do Krakowa; Tam został dyrektorem II Liceum dla Pracujących. W 1957 został zastępcą profesora w krakowskiej Wyższej Szkole Pedagogicznej. W 1961 uzyskał doktorat i awansowany został na starszego wykładowcę. W 1966 habilitował się na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1967 został docentem. W 1969 wybrany na stanowisko dyrektora nowo powstałego Instytutu Nauk Pedagogicznych WSP. Funkcję tę pełnił do 1978. W międzyczasie, w 1972, został mianowany profesorem nadzwyczajnym. W latach 1975-1978 był prorektorem WSP ds. nauczania. Zasiadał w Senacie Uczelni.

Przewodniczył Komisji Nauk Pedagogicznych krakowskiego oddziału PAN. Był działaczem ZSL i ZBOWiD. Wybrano go na kierownika Sekcji Kształcenia Nauczycieli przy Zarządzie Głównym ZNP. Współzakładał i przewodził krakowskiej sekcji Towarzystwa Wolnej Wszechnicy Polskiej. Był ponadto działaczem Towarzystwa Wiedzy Powszechnej.

W działalności naukowej skupiał się na zagadnieniach metodyki nauczania. Wydawał prace naukowe i materiały szkoleniowe nt. m.in. pedagogiki, technik uczenia się młodzieży, metodyki nauczania języka polskiego, kształcenia nauczycieli. Wypromował kilkuset magistrów i 36 doktorów, opublikował ponad 500 pozycji naukowych.

Został pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

• Złoty Krzyż Zasługi (1948)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1959)
• Odznaka Zasłużony Nauczyciel PRL (1968)
• Medal Komisji Edukacji Narodowej (1974)
• Złota odznaka Za Pracę Społeczną dla Miasta Krakowa (1976)
• Wpis do Księgi Honorowej Miasta Krakowa (1979)