Jan Karol Wróblewski

Jan Karol Wróblewski h. Ślepowron (ur. 23 października 1871 w Radowcach na Bukowinie, zm. 3 września 1937 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Jan Karol Wróblewski urodził się 23 października 1871 roku w Radowcach na Bukowinie, w rodzinie Gustawa i Marii Karoliny z Malarskich. Pochodził z rodziny Wróblewskich pieczętującej się herbem Ślepowron przybyłej centralnej Polski z województwa brzesko-kujawskiego i osiadłej na Pokuciu w połowie XVII w. w czasach wojen z Kozakami. Po ukończeniu gimnazjum w rodzinnych Radowcach wstąpił do Szkoły Kadetów Piechoty w Łobzowie. W 1898 roku był nadporucznikiem w c. i k. 100 pułku piechoty w Krakowie. Na kapitana 1 klasy został awansowany ze starszeństwem z dniem 1 maja 1903 roku. W latach 1908-1913 służył w c. i k. 18 pułku piechoty Obrony Krajowej w Przemyślu. W 1914 roku pełnił służbę w c. i k. 21 pułku piechoty Obrony Krajowej w St. Pölten na stanowisku dowódcy batalionu. W czasie I wojny światowej walczył na froncie włoskim i dostał się do angielskiej niewoli. Na podpułkownika został awansowany ze starszeństwem z dniem 1 lutego 1916 roku.

21 sierpnia 1919 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z byłej armii austro-węgierskiej w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 lutego 1916 roku i przydzielony do Kancelarii I Wiceministra Spraw Wojskowych. Od kwietnia 1920 roku był kwatermistrzem 1 Armii. 1 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu generała podporucznika, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej. W latach 1920–1921 dowódca XXXVI Brygady Piechoty wchodzącej w skład 18 DP w czasie bitwy pod Brodami i Beresteczkiem w lipcu/sierpniu 1920 roku. Od 6 listopada 1921 roku dowodził 25 Dywizją Piechoty w Kaliszu.

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 17. lokatą w korpusie generałów.

Z dniem 3 lutego 1925 roku został mianowany zastępcą dowódcy Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie. Od 13 maja 1926 roku pełnił obowiązki dowódcy Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie. 7 września 1926 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go dowódcą Okręgu Korpusu Nr I. Z dniem 7 lipca 1931 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska z zachowaniem dotychczasowego dodatku służbowego, a z dniem 30 września 1931 roku przeniesiony w stan spoczynku. Zmarł 3 września 1937 roku w Warszawie. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A20-8-22).

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1928)
• Krzyż Walecznych „za czyny męstwa i odwagi wykazane w bojach toczonych w latach 1918–1921”
• Złoty Krzyż Zasługi (17 marca 1930)

• Oficer Orderu Legii Honorowej (Francja)
• Krzyż Zasługi Wojskowej III klasy z dekoracją wojenną (Austro-Węgry)
• Brązowy Medal Zasługi Wojskowej na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej (Węgry)
• Medal Zasługi Wojskowej na czerwonej wstążce (Węgry)
• Odznaka za Służbę Wojskową III klasy (Austro-Węgry)
• Brązowy Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii (Austro-Węgry)
• Krzyż Jubileuszowy Wojskowy (Austro-Węgry)

W 1966 roku Mieczysław Cieplewicz na łamach Wojskowego Przeglądu Historycznego opublikował artykuł zatytułowany „Generałowie polscy w opinii J. Piłsudskiego”, w którym przedstawił, przechowywane w Centralnym Archiwum Wojskowym, opinie o 95 generałach sporządzone przez ówczesnego szefa Sztabu Generalnego i przewodniczącego Biura Ścisłej Rady Wojennej, marszałka Polski Józefa Piłsudskiego. Autor artykułu stwierdził, że marszałek Piłsudski własnoręcznie sporządził opinie „w ostatnich dniach grudnia 1922 roku”, a swoje twierdzenie oparł na porównaniu dwóch dokumentów, a mianowicie: „Spisie oficerów służących czynnie w dniu 1 czerwca 1921 roku” i „Roczniku Oficerskim z 1923 roku”. Mieczysław Cieplewicz nie uwzględnił „Listy starszeństwa oficerów zawodowych” z 3 maja 1922 roku i zmian zaszłych po tej dacie. Marszałek Piłsudski nie opiniował: Zygmunta Zielińskiego, który z dniem 1 stycznia 1923 roku został przeniesiony w stan spoczynku w stopniu generała broni, Gustawa Zygadłowicza, który zmarł 7 stycznia 1923 roku, Władysław Frankowskiego, który zmarł 30 sierpnia 1922 roku oraz biskupa polowego Stanisława Galla i Kazimierz Porębskiego.

Mieczysław Cieplewicz we wspomnianym artykule przedstawił opinię Józefa Piłsudskiego o generale brygady Janie Karolu Wróblewskim, a za nim powtórzył ją Piotr Stawecki w „Słowniku biograficznym ...”'. Treść opinii brzmi: „obecnie szef I Departamentu Piechoty. Człowiek energiczny o czynnej naturze, wypróbowany na wojnie, gdzie dobrze dowodził brygadą w 21 dywizji. Zdaniem moim, lepszy do dowodzenia niż do siedzenia w biurze. Byłby zdaniem moim, jednym z bardzo dobrych dywizjonierów, może nawet komendantem grupy operacyjnej. Przeze mnie byłby użyty jako pierwszy do objęcia dowództwa dywizji, w razie przeprowadzenia reform w organizacji MSWojsk., albo w razie wojny do zapełnienia koniecznych podczas operacji luk w dowództwach dywizji”.

Z treści opinii wynika jednoznacznie, że dotyczy ona ówczesnego generała brygady Stanisława Wróblewskiego, a nie generała Jana Karola Wróblewskiego.

• Generałowie i admirałowie II Rzeczypospolitej

• Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych.
• Rocznik Oficerski 1923. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1923. [dostęp 2016-06-05].
• Rocznik Oficerski 1924. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1924. [dostęp 2016-06-11].
• Rocznik Oficerski 1928. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1928. [dostęp 2016-06-11].
• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
• Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
• Bartosz Zakrzewski: 18 Dywizja Piechoty WP w wojnie polsko-sowieckiej. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2016. ISBN 978-83-7543-415-6.