Jan Jajor

Jan Jajor (ur. 6 października 1939 w Jarocinie, zm. 20 stycznia 2012 tamże) – polski historyk-amator, regionalista.

Syn Józefa (rymarza i tapicera, który zginął w czasie kampanii wrześniowej pod Warszawą) oraz Marianny z domu Staniewskiej. Maturę zdał w 1958 w Państwowym Liceum Pedagogicznym w Krotoszynie. 16 sierpnia tego roku rozpoczął pracę jako nauczyciel w szkole podstawowej w Śmiełowie, a potem w szkołach w Chrzanie oraz w Ludwinowie. W 1962 rozpoczął zaoczne studia na Wydziale Humanistyczno-Historycznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie. W 1967 obronił pracę magisterską pod tytułem „Proces Polaków w Berlinie 1864–1865”. W latach 1968–1970 odbył studia podyplomowe z zakresu nauk politycznych na Wydziale Prawa UAM, a od 1970 do 1972 kolejne studia podyplomowe z zakresu kierowania i zarządzania oświatą. W latach 1970–1977 był podinspektorem szkolnym w Wydziale Oświaty w Jarocinie. Od 1977 do 1989 (emerytura) był pracownikiem etatowym PZPR w Jarocinie. Pełnił też funkcję radnego powiatu jarocińskiego.

Od 1964 aktywnie publikował materiały historyczne, biograficzne i krajoznawcze dotyczące zwłaszcza obszaru południowej Wielkopolski. Łącznie opublikował 250 artykułów z powyższej tematyki (w tym opracował 24 biogramy zasłużonych Wielkopolan). Wydał dziesięć pozycji książkowych. W 2003 powołał Klub Regionalistów Ziemi Jarocińskiej (był potem jego prezesem). Od kwietnia 2004 rozpoczął wydawanie czasopisma „Magazyn Regionalny”, będący cennym źródłem do poznania historii Ziemi Jarocińskiej.

Został odznaczony Złotym Medalem Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej.