Jan Heine

Jan Heine (ur. 25 sierpnia 1889 w Warszawie, zm. 12 lutego 1973 w Warszawie) – oficer dyplomowany artylerii Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej i Polskich Sił Zbrojnych, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Urodził się w rodzinie Stefana i Walentyny z Kotarskich. Absolwent Politechniki Lwowskiej. W czasie studiów należał do Związku Młodzieży Polskiej „Zet”. Po odbyciu służby wojskowej wyjechał do Paryża i studiował w Ecole Nationales des Ponts et Chaussees.

W 1914 powołany do armii rosyjskiej i w jej szeregach walczył na frontach I wojny światowej. W 1915 dostał się do niewoli niemieckiej.

Zwolniony w 1918, wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego. Walczył w powstaniu wielkopolskim, a w szeregach 15 pułku artylerii polowej wziął udział w rewindykacji Pomorza. W stopniu porucznika dowodził na froncie polsko-bolszewickim baterią 15 pap. Później wyznaczony został na stanowisko dowódcy dywizjonu w tymże pułku. Za szczególne dokonania w bitwie pod Śniadowem oraz Łomżą odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari.

Po wojnie pozostał w zawodowej służbie wojskowej. W 1923 był odkomenderowany do Obozu Szkolnego Artylerii w Toruniu. 13 października tego roku został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu normalnego 1923/25. Z dniem 3 października 1925, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplonu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Oddziału I Sztabu Generalnego. Następnie pełnił służbę w Biurze Uzupełnień Ministerstwa Spraw Wojskowych (od 31 lipca 1931 – Departament Uzupełnień MSWojsk.) W październiku 1931 został przeniesiony do 18 pułku artylerii lekkiej w Ostrowi Mazowieckiej na stanowisko dowódcy dywizjonu. 17 stycznia 1933 został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z 1 stycznia 1933 i 18. lokatą w korpusie oficerów artylerii. Z dniem 20 września tego roku został przeniesiony do Oddziału I Sztabu Głównego. 15 listopada 1933 został szefem Wydziału Ogólnego, a 2 stycznia 1934 szefem Wydziału Ogólno-Mobilizacyjnego. 5 maja 1939 został odkomenderowany na okres sześciu miesięcy do Prezydium Rady Ministrów w celu wykonania prac mobilizacyjnych. 5 września o godz. 23.30 z rozkazu podsekretarza stanu Jerzego Brzozowskiego wyjechał pociągiem do Lublina z częścią personelu Prezydium Rządu, jako komendant transportu. 9 września przyjechał do Łucka. 13 września razem z Prezydium Rady Ministrów udał się samochodem do Kosowa. Przybył tam dwa dni później. 17 września w Kutach przekroczył granicę z Rumunią i udał się do Czerniowic, a 21 września do Bukaresztu, gdzie otrzymał francuską wizę. 28 września wyjechał do Francji. 4 października przybył do obozu Coëtquidan.

W 1940 tworzył struktury Wojska Polskiego we Francji, a po klęsce Francji przedostał się do Wielkiej Brytanii i tam pozostawał do końca wojny. Po wojnie wróci do Polski i w 1946 został przeniesiony w stan spoczynku. Do 1950 pracował w Polskim Towarzystwie Handlu Zagranicznego Varimex. W następnych latach współtworzył specjalistyczne polsko-angielskie słowniki językowe. W 1968 przeszedł na emeryturę. Zmarł w Warszawie, pochowany został na cmentarzu powązkowskim (kwatera 187-6-17/18).

Był żonaty z Anną Iwanicką, dzieci: Stanisław (ur. 1927), Maria (ur. 1939) i Andrzej (ur. 1939).

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 442)
• Krzyż Walecznych
• Złoty Krzyż Zasługi

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
• Lista oficerów Sztabu Generalnego (stan z dnia 31 grudnia 1925 roku). Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1926.
• Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 roku). Warszawa: Sztab Główny, 1931.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.