Jan Doering

Jan Doering (ur. 3 sierpnia 1873 w Wielbrandowie, zm. 16 października 1939 w lesie Szpęgawskim) – kapłan diecezjalny, działacz społeczno-kulturalny.

Syn Józefa Doeringa i Julianny z domu Falgowska. Miał siedmioro rodzeństwa. Święcenia kapłańskie otrzymał 1 kwietnia 1899 w kaplicy pw. św. Barbary Seminarium Duchownego w Pelplinie. W latach 1906-1907 był proboszczem Parafii św. Bartłomieja w Szembruku. W 1909 został pierwszym wikariuszem w Parafii w Wiśniewce. W latach 1913-1916 był proboszczem Parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Legbądzie, w latach 1916-1939 proboszczem Parafii św. Barbary w Kokoszkowach k. Starogardu. Ponadto sprawował posługę duszpasterską w parafiach: Frydląd (1899-1900), Fordon (1901), Jeleńcz (1902-1904), Barłożno (1905), Leśno (1905), Starogard (1908), Wiśniewka (1909-1912). W latach 1916-1927 był aktywnym członkiem Rady Nadzorczej Banku Ludowego w Starogardzie. W dniu 24 listopada 1918 został wybrany na wiecu w Starogardzie zastępcą przewodniczącego Powiatowej Rady Ludowej. Od 1920 do 1939 był dziekanem starogardzkim. W 1927 poświęcił nowowybudowany Kościół pw. św. Jana Chrzciciela w Suminie. 8 listopada 1930 „za zasługi na polu pracy narodowo-społecznej” Prezydent Rzeczypospolitej Ignacy Mościcki nadał Janowi Doeringowi Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.

Słynął z kazań, w których porywał słuchaczy. Działał w polskich organizacjach kulturalnych i społecznych m.in. w Towarzystwie Naukowym w Toruniu (od 1899) oraz w Towarzystwie Czytelni Ludowych. Po wybuchu II wojny światowej został aresztowany przez Niemców 13 października 1939 i przewieziony do więzienia w Starogardzie Gdańskim, gdzie był torturowany. 16 października 1939 zamordowany w Lesie Szpęgawskim w masowej egzekucji, w ramach „Intelligenzaktion” - eksterminacji polskiej inteligencji na terenie Pomorza.