Jan Budzianowski

Jan Kanty Włodzimierz Budzianowski (ur. 17 października 1896, zm. 5 października 1936 w Warszawie) – major żandarmerii Wojska Polskiego.

Przed I wojną światową był członkiem Związku Strzeleckiego, a w czasie wojny walczył w szeregach 2 pułku piechoty Legionów Polskich. W 1918 roku organizował Polską Organizację Wojskową w Tarnopolu. W listopadzie tego roku został aresztowany przez Ukraińców. Po ucieczce z obozu internowanych wstąpił do Wojska Polskiego i walczył na wojnie z Ukraińcami, a następnie na wojnie z bolszewikami.

1 czerwca 1921 roku, w stopniu rotmistrza, pełnił służbę w 6 dywizjonie żandarmerii polowej etapowej, a jego oddziałem macierzystym był wówczas 6 dywizjon żandarmerii we Lwowie. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 50. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii. Do 1927 roku służył w 6 dywizjonie żandarmerii. W 1923 roku zajmował stanowisko oficera do szczególnych poruczeń. Z dniem 15 października 1924 roku został odkomenderowany na pięć miesięcy do 9 dywizjonu żandarmerii w Brześciu. 25 czerwca 1927 roku został przeniesiony do kadry oficerów żandarmerii z jednoczesnym przydziałem służbowym do dywizjonu żandarmerii KOP. 6 lipca 1929 roku powrócił do 1 dywizjonu żandarmerii w Warszawie. Od 15 stycznia 1930 roku do 20 grudnia 1932 roku był dowódcą Szwadronu Ochronnego, którego zadaniem była ochrona Generalnego Inspektoratu Sił Zbrojnych i Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. Awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 roku w korpusie oficerów żandarmerii. 11 kwietnia 1933 roku został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy 1 dywizjonu żandarmerii w Warszawie. Od 22 grudnia 1934 roku dowodził 8 dywizjonem żandarmerii w Toruniu.

Zmarł 5 października 1936 roku o godz. 0.30 w Szpitalu Szkolnym Centrum Wyszkolenia Sanitarnego w Warszawie. Pochowany 7 października 1936 roku na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.

Był współzałożycielem Lwowskiego Klubu Sportowego Lechia (w 1903 roku), sędzią piłkarskim i członkiem kolegium sędziów piłkarskich.

• Krzyż Niepodległości – 7 lipca 1931
• Krzyż Walecznych trzykrotnie
• Medal za Ratowanie Ginących
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 „Polska Swemu Obrońcy”
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych – 12 maja 1936
• Krzyż Oficerski Orderu Korony Rumunii

• Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych.
• Roczniki Oficerskie 1923, 1924, 1928 i 1932.