Jan Brant

Jan Brant (Brantis, niewłaściwie Brand, Brandt, Brandus) (ur. ok. 1554, zm. 27 maja 1602 we Lwowie)– jezuita, teolog i kompozytor.

Urodził się w rodzinie poznańskiego kupca Marcina i Doroty. W Poznaniu i Wągrowcu studiował nauki humanistyczne oraz retorykę (w Braniewie, gdzie w styczniu 1571 wstąpił do nowicjatu). Tego samego roku został wysłanyna studia filozoficznedo Wilna. Między 1575 a 1578 (kiedy otrzymał święcenia kapłańskie) prawdopodobnie pracował jako nauczyciel uczył w Poznaniu, by potem pojechać do Rzymu na studia teologiczne. Ukończywszy je, pełnił w Rzymie funkcję penitencjarza przy kościele Św. Piotra. Po powrocie do kraju działał od 1586 w Poznaniu jako kaznodzieja, profesor i prefekt kolegium jezuickiego, którego w 1592 został prorektorem. W latach 1593–1597 nauczał w kolegium wileńskim. Wróciwszy ponownie do Poznania, kontynuował wykładanie w latach 1597/98 jako consultor rectoris, by w 1598 zostać rektorem w Pułtusku. Po skończeniu kadencji jeszcze raz pojechał do Rzymu, z którego wróciwszy w 1601 roku, otrzymał stanowisko superiora rezydencji lwowskiej, które piastował aż do śmierci.

Z jego opublikowanych prac zachowały się: Disputatio Theologica De iustificatione peccatoris (Poznań 1591) i Kazanie pogrzebne [...] miane przy pogrzebie [...] Jerzego Chodkiewicza (Wilno 1596); był też autorem śpiewnika Pieśni różne pospolite o różnych pobożnych potrzebach, roku 1601. Biblioteka Uniwersytetu w Uppsali posiada ok. 12 jego kompozycji wokalnych do tekstów łacińskich.

• Antoni Gąsiorowski, Jerzy Topolski [red.]: Wielkopolski Słownik Biograficzny. Warszawa-Poznań: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1981, s. 76. ISBN 83-01-02722-3.