Jakub Bujak

Jakub Zygmunt Bujak (ur. 6 grudnia 1905 w Krakowie, zm. 5 lipca 1945 w górach Kornwalii) – polski taternik, narciarz i alpinista, z zawodu był inżynier mechanik – konstruktor silników spalinowych.

Był synem Franciszka Bujaka. W 1930 ukończył, a w 1937 został doktorem nauk technicznych Politechniki Lwowskiej. W Tatrach dokonał wielu ważnych dla rozwoju sportu górskiego przejść, szczególnie w zimie; m.in. wspólnie z A. Karpińskim i J. Klarnerem dokonał I zimowego wejścia z Suchej Doliny na Lodowy Szczyt w 1939 r. Samotnie na nartach wszedł w 1931 na dwa najwyższe szczyty gór Skandynawii (Galdhøpiggen i Glittertind), a rok później opublikował opis tego sportowego przedsięwzięcia w książce Na nartach przez Norwegię (1932). W 1935 uczestniczył w polskiej wyprawie w Kaukaz, podczas której dokonał paru pierwszych wejść. Biorąc udział w wyprawie zorganizowanej przez Klub Wysokogórski Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego w 1939 w Himalajach, dokonał wspólnie z J. Klarnerem I wejścia na Wschodnią Nanda Devi, ustanawiając tym samym ówczesny polski rekord wysokości.

Podczas II wojny światowej służył najpierw we Francji, a potem w Anglii w lotnictwie jako mechanik, następnie pracował w przemyśle lotniczym. Zaginął w niewyjaśnionych okolicznościach podczas wycieczki w Kornwalii.

W 1934 ożenił się z Marią Łomnicką (1901-1985) plastyczką, która w lecie 1934 razem z nim i Adamem Sokołowskim była w Alpach, dokonując tam wejścia na Romariswandkopf (3508 m). Jego córką jest Magdalena Bujak-Lenczowska.