Jacob Van Eynde

Jacob van Eynde (Duinkerke, ca. 1750 - Ieper, 17 januari 1729) was een Zuid-Nederlands orgelbouwer.

Jacob Van Eynde, een zoon van de Duinkerkse organist Pierre van Eynde, werd geroemd voor de kwaliteit van zijn instrumenten en werd genoemd als het hoogtepunt van de West-Vlaamse barok.Men kan hem beschouwen als de afsluiter van de Langhedul-traditie in Vlaanderen en als de belangrijkste orgelbouwer in het graafschap Vlaanderen tot het begin van de 18de eeuw.

Vanaf 1696 woonde Van Eynde in Ieper. Zijn orgelbouw kan worden ingedeeld in drie periodes: Frans-Vlaamse (tot 1707), Brugse (1707-1719), Ieperse (1719-1729).

• Sint-Aldegondiskerk, Sint-Omaars (1696)
• Sint-Jan-Baptistkerk, Sint-Omaars (1701)
• O.L.Vrouwkathedraal Sint Omaars (1703)
• Sint-Elooiskerk, Duinkerke
• Sint-Annakerk, Brugge (1707)
• Sint-Trudoklooster, Brugge (1711)
• Abdijkerk Lo (1714)
• Onze-Lieve-Vrouwkerk, Poperinge (1715)
• Klooster Engelendale (1716), overgebracht naar de parochiekerk van Stalhille en daar ongeveer intact bewaard
• Ver-Assebroek (1717)
• Oostkamp (1717)
• Sint-Salvatorskerk Brugge (1717-1719)
• Lichtervelde
• Esen
• Bollezele (1718)
• Sint-Pieterskerk, Ieper (1728)

• A. DESCHREVEL, Historische terugblik op het orgel in West-Vlaanderen, in: West-Vlaanderen, 1962.
• Ghislain POTVLIEGHE, Jacobus Van Eynde: leven, invloedssfeer en werk, in: Luister van het orgel in Vlaanderen, Leuven, 1974.
• Flor PEETERS, Maarten Albert VENTE, Ghislain POTVLIEGHE, e.a., De orgelkunst in de Nederlanden van de 16de tot de 18de eeuw, Gaade/Amerongen, 1984.
• Luc LANNOO & Kamiel D'HOOGHE, West-Vlaamse Orgelklanken, Brugge, 1997.