Iwan Omelianowicz-Pawlenko

Iwan Omelianowicz-Pawlenko, ukr. Іван Омельянович-Павленко (ur. 31 sierpnia 1881 w Baku, zm. 8 września 1962 w Chicago) – ukraiński działacz wojskowy, generał-chorąży armii Ukraińskiej Republiki Ludowej.

Był pułkownikiem armii rosyjskiej i dowódcą 8 pułku huzarów, w armii URL był dowódcą serdiuckiego pułku łubieńskiego, następnie dowódcą obozu zapasowego w Charkowie. Odkomenderowany do Ukraińskiej Armii Halickiej, gdzie został dowódcą grupy „Nawarija” walczącej pod Lwowem w czasie wojny polsko-ukraińskiej. Po zawarciu sojuszu między Polską a Ukraińską Republiką Ludową dowódca Samodzielnej Dywizji Kawalerii Armii URL w wojnie polsko-bolszewickiej, zwycięzca w bitwie pod Sidorowem (25 lipca 1920). Inspektor kawalerii Armii URL. Od 1923 na emigracji w Pradze.

W czasie II wojny światowej podjął współpracę z Niemcami. W 1941 został dowódcą 109 Batalionu Schutzmannschaft.

Zmarł na emigracji, pochowany na cmentarzu w Bound Brooke.

Odznaczony Szablą Świętego Jerzego, Orderem Świętego Jerzego IV klasy,orderem św. Włodzimierza IV klasy z mieczami i wstęgą.

Młodszy brat generała Mychajła Omelianowicza-Pawlenki.

• Іван Омельянович-Павленко w: Енциклопедія історії України: Т. 7. Редкол.: В. А. Смолій (голова) та ін. НАН України. Інститут історії України. – Київ 2010, Wyd. «Наукова думка». ​ISBN 966-00-0632-2​
• Artykuł o braciach Mychajle i Iwanie Omelianowycz-Pawłenko