Ioannis Kornarakis

Γεννήθηκε το 1926 στον Πειραιά. Αφού ολοκλήρωσε την βασική του εκπαίδευση σπούδασε στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ συνέχισε με σπουδές ψυχοπαθολογίας και θεραπευτικών κλινικών εφαρμογών στην Πανεπιστημιακή Κλινική του Ίνσμπρουκ στην Αυστρία. Στη συνέχεια, σπούδασε Χριστιανική Παιδαγωγική και Ποιμαντική στο Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου και Ψυχολογία του Βάθους στην Ρωμαιοκαθολική Σχολή του Πανεπιστημίου του Μύνστερ.

Το 1960 έγινε διδάκτορας της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης με την διατριβή «Η βίωσις του πάθους κατά την διδασκαλίαν της Αγίας Γραφής», ενώ το 1966 με την εργασία «Η νεύρωσις ως αδαμικόν πλέγμα. Συμβολή εις την Ποιμαντικήν Θεολογίαν», εξελέγη υφηγητής. Το 1968 ορίστηκε εντεταλμένος υφηγητής και το 1974 τακτικός καθηγητής στην έδρα της Ποιμαντικής Ψυχολογίας. Τέσσερα χρόνια μετά, το 1978 εξελέγη τακτικός καθηγητής στην ίδια έδρα στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, διδάσκοντας και Εξομολογητική. Αποχώρησε από το Πανεπιστήμιο Αθηνών το 1993, όταν έγινε ομότιμος καθηγητής.

Απεβίωσε στις 12 Ιουλίου 2013 στην Αθήνα.

Έγραψε αρκετά έργα σχετικά με το πεδίο εργασίας του. Μεταξύ αυτών:

• Η ανθρώπινη κραυγή, 1979
• Το πρόβλημα των σχέσεων, 1986
• Βιβλικά ψυχογραφήματα, 1986
• Η κρίση της μονοθεΐας, 1991
• Εγχειρίδιον ποιμαντικής ψυχολογίας, 1993
• Ταρσώ, 2004
• Ψυχολογία και πνευματική ζωή, 2010
• Στοιχεία νηπτικής ψυχολογίας, 2010
• Σχιζοφρένια ή ασκητισμός;, 2012