Ignacy Kujawa

Ignacy Kujawa (ur. 31 lipca 1890 we Strzyżewie Smykowym, zm. 9 sierpnia 1979 w Poznaniu) – uczestnik strajku dzieci wrzesińskich w 1901, powstaniec wielkopolski.

Syn Michała i Marianny Antkowiak. Uczęszczał do Katolickiej Szkoły Ludowej we Wrześni. W 1901 uczestniczył w strajku szkolnym we Wrześni. Dalej kształcił się w zawodzie ślusarz-mechanik. Pracował w wielu różnych przedsiębiorstwach na emigracji zarobkowej w Niemczech. W 1914 powołano go do Armii Cesarstwa Niemieckiego. Podczas udziału w I wojnie światowej uzyskał stopień Kaprala. Brał udział w wydarzeniach rewolucyjnych przebywając w garnizonie berlińskim jako rekonwalescent jesienią 1918. W listopadzie tego roku do Wrześni. Wchodził w skład polskiej grupy w Radzie Robotniczej (był jednym z głównych jej organizatorów) i w Radzie Robotniczo-Żołnierskiej oraz w Miejskiej Radzie Ludowej. Jako dowódca plutonu wrzesińskiej kompanii ckm w trakcie powstania wielkopolskiego wyróżnił się w obydwu bitwach o Szubin 8 stycznia i 11 stycznia 1919, potem na odcinku Rynarzewo-Rudy-Władysławowo. Zwolniony z wojska po zakończeniu walk ze stopniem sierżanta sztabowego. Do 1939 pracował w służbie skarbowej w Kościanie, gdzie zamieszkał na stałe. Po II wojnie światowej pracował w skarbowości w różnych miejscowościach na Ziemiach Odzyskanych. W 1951 przeszedł na emeryturę, zamieszkując na stałe w Poznaniu.

Zmarł 9 sierpnia 1979 w Poznaniu.

W 1920 ożenił się z Pelagią Wilkowską, z którą miał trzy córki: Leokadię, Włodzimiere i Janinę.

• Bolesław Święciechowski: Kujawa Ignacy. W: Roman Nowaczyk (red.): Wrzesiński słownik biograficzny. Wyd. II poprawione i rozszerzone. Września: Wydawnictwo Kropka Jolanta i Waldemar Śliwczyńscy, 2011, s. 141-142. ISBN 978-83-89494-40-5.