Herman Boon (pater)

Herman (Bie)Boon (Jette, 28 februari 1931 – Meise, 27 september 2012) was een Vlaams pater, geschiedkundige, docent, decaan (universiteit) aan de Université Officielle de Bujumbura en docent en departementsvoorzitter aan de KUB, parochiepastoor in Meise. Herman werd geboren als vierde in een gezin van zeven. Vader was dokter. Beide ouders waren goede pianisten en alle kinderen muzikaal begaafd. Een oudere broer was Bob Boon wiens leven in het teken van de muziek stond.

Na het lager onderwijs te Jette, deed Bie - want zo werd hij altijd al genoemd – zijn humaniora studies in het Heilig-Hartcollege (Ganshoren). In september 1949 trad hij binnen bij Sociëteit van Missionarissen van Afrika beter gekend als de Witte Paters. Na het noviciaat te Varsenare volgden vier jaar Heverlee, waar hij op 16 juli 1955 zijn eeuwige eed aflegde en op 1 april 1956 door Mgr. Geeraerts priester werd gewijd.Hij vat vervolgens studies aan de Université catholique de Louvain van Louvain-la-Neuve, want voorbestemd voor onderwijs in Burundi. Hij moet zijn eerste jaar onderbreken wegens gezondheidsproblemen en wordt hij voor zes maanden naar Zwitserland gestuurd. In juli 1964 behaalt hij met Grote Onderscheiding een doctoraat in Wijsbegeerte en Letteren, richting Moderne Geschiedenis, onder leiding van kanunnik Roger Aubert. Zijn these, waarin hij een nieuwe onderzoeksmethode had gebruikt om met statistische gegevens kwalitatieve toestanden te onderzoeken, werd als boek uitgegeven en kreeg de Prijs Burggraaf Terlinden .

Van eind januari tot juli 1964 was Bie reeds werkzaam geweest als assistent aan de jonge universiteit van Bujumbura (Burundi). In oktober 1964 wordt hij docent aan de Université Officielle de Bujumbura en titularis van de Leerstoel Moderne Geschiedenis. In 1969 wordt hij lid van de Academische Raad van de universiteit en in 1971 decaan (universiteit) van de Faculteit Wijsbegeerte en Letteren. Hij organiseert conferenties in de stad om de invloed van de universiteit te versterken. Ondertussen neemt hij deel aan belangrijke congressen in Cambridge, Moskou en Quebec (1972). Bij dit laatste was het de bedoeling contacten te leggen met de Universiteit van Laval om tot een financieel interessante samenwerking te komen. Dit laatste mislukt omwille van de tragische gebeurtenissen in Burundi.

Op 29 april 1972 breekt een opstand los in het zuiden van het land, een soort staatsgreep, onmiddellijk gevolgd door represailles in de hoofdstad. Daarbijwerd de helft van zijn studenten geschiedenis vermoord, de meesten door eigen medestudenten. Op 15 mei vertrekt Boon zoals voorzien naar Québec (zie hierboven) en keert niet naar Burundi terug. Op 22 september dient Bie vanuit België zijn ontslag aan bij de rector, pater Gabriel Barakana, “pour des raisons de principes, suite aux événements qui s’étaient produits à l’U.O.B. après la révolte du 29 avril 1972”.

Boon begint samen te werken met professor Aubert van Louvain-la-Neuve namelijk bij het begeleiden van thesen. Begin 1973 wordt hij docent Moderne Geschiedenis benoemd aan het toenmalige UFSAL (Universitaire Faculteiten Sint-Aloysius), dat later KUB (Katholieke Universiteit Brussel) werd. Hij moest ook meewerken aan de wetenschappelijke uitbouw van de bibliotheek. In 1980 wordt hij voorzitter van het departement geschiedenis. Hij was daar ook studentenpastor.

Hij begon als helper in de zondagsdiensten van de Sint-Martinusparochie in Meise. Hij begeleidt er de Chiro, de vormsel- en jeugdcatechese, de missieanimatie en het mede onder zijn impuls opgerichte RIGU-fonds (’Rechtvaardigheid Is Geen Utopie’, woorden van Dom Helder Camara), dat missieprojecten steunt. Zijn opdrachten aan de KUB zullen geleidelijk verminderen en helemaal ophouden nog voor hij in 1996 officieel emeritus werd.In oktober1987 volgt Bie pastoor Geysen op in de Sint-Martinusparochie. In zijn inleidende toespraak beloofde hij een beleid te voeren met voorrang voor de zwakken. Volgens hem zou het ondenkbaar zijn te bidden voor meer rechtvaardigheid zonder daar echt iets aan te doen. Daarom dus aandacht voor werklozen, eenzamen en verborgen armoede. Hij beloofde ook een daadwerkelijke verantwoordelijkheid te geven aan de leken, niet enkel materieel maar eveneens pastoraal en verder te zullen blijven meewerken aan ontwikkelingsprojecten voor Afrika. Hij werd dan ook sterk gewaardeerd wat tot uiting kwam in de verschillende spontane vieringen die werden georganiseerd ter zijner ere.

In 2011 werd ver gevorderde kanker vastgesteld. Chemotherapie helpt onvoldoende. Begin september 2012 stoptde chemotherapie omdat Bie te zwak wordt. Op 27 september 2012 overlijdt hij zachtjes in tegenwoordigheid van zus en schoonzus.