Henryk Rapacewicz

Henryk Rapacewicz (ur. 10 listopada 1926 w Mołodecznie, zm. 8 maja 1991 we Wrocławiu) – polski dowódca wojskowy, generał dywizji Wojska Polskiego, członek Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego (1981–1983). Poseł na Sejm PRL VIII kadencji.

Urodził się w rodzinie robotniczej jako syn Józefa i Weroniki.

W latach 1942–1944 pracował na stacji kolejowej Mołodeczno. W grudnia 1944 został powołany do Wojska Polskiego i skierowany do zapasowego 4 pp. Po przeszkoleniu skierowany został na front do 2 pp. Brał udział w walkach o wyzwolenie Warszawy oraz o przełamanie Wału Pomorskiego. 18 marca 1945 został kontuzjowany pod Wolinem. Po wyleczeniu skierowany do Oficerskiej Szkoły Piechoty nr 2, którą ukończył we wrześniu 1945 jako chorąży. Następnie dowódca plutonu strzeleckiego w 55 pp w Braniewie. W marcu 1947 skierowany na kurs dowódców kompanii w Centrum Wyszkolenia Piechoty, który ukończył w listopadzie 1948. W czasie referendum w 1946 był kierownikiem Grupy Ochronno-Propagandowej działającej na terenie województwa gdańskiego.

W listopadzie 1950 skierowany na studia do Akademii Wojsk Pancernych w ZSRR, które ukończył 30 stycznia 1955. Po powrocie do Polski został szefem sztabu 2 Sudeckiego pułku czołgów w Opolu. W latach 1955–1967 pełnił odpowiedzialne funkcje w Pomorskim Okręgu Wojskowym i Śląskim Okręgu Wojskowym, kolejno jako szef wydziału operacyjnego 19 Dywizji Pancernej w Gubinie oraz szef sztabu 20 Dywizji Pancernej w Szczecinku.

W latach 1965–1967 dowodził 5 Saską Dywizją Pancerną w Gubinie. W 1968 awansował na stopień generała brygady. Od 2 lipca 1968 szef Służby Czołgowo-Samochodowej MON. W latach 1973–1975 był szefem Inspekcji Sił Zbrojnych. W 1974 awansowany na stopień generała dywizji. Od 15 listopada 1975 do 17 października 1984 był dowódcą Śląskiego Okręgu Wojskowego. 10 października 1977 w czasie powrotu samochodem do Wrocławia ze Słońska uległ wraz ze swoim zastępcą generałem brygady Marianem Zielińskim poważnemu wypadkowi. Generał Marian Zieliński zginął na miejscu. Z tego powodu w okresie od 13 października 1977 do 26 lutego 1978 obowiązki dowódcy ŚOW pełnił generał dywizji Zbigniew Ohanowicz. W latach 1981–1983 Henryk Rapacewicz był członkiem Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego.

Od 1946 członek PPR, od 1948 członek PZPR, delegat na VII i VIII Zjazd PZPR. Od 1979 członek Rady Naczelnej ZBoWiD.

W lipcu 1985 przeszedł w stan spoczynku. Zmarł nagle 8 maja 1991 i został pochowany 10 maja na Cmentarzu Osobowickim we Wrocławiu. W pogrzebie udział wzięli m.in.: Główny Kwatermistrz WP gen. dyw. Jan Kuriata oraz dowódca Śląskiego Okręgu Wojskowego gen. dyw. Tadeusz Wilecki. W imieniu żołnierzy WP zmarłego pożegnali: przedstawiciel Główny Inspektor Techniki WP gen. dyw. Tadeusz Kuśmierski oraz dowódca garnizonu Wrocław gen. bryg. Antoni Skibiński.

• generał brygady – 9 października 1968
• generał dywizji – 1 października 1974

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Order Sztandaru Pracy I klasy
• Krzyż Walecznych
• Złoty Krzyż Zasługi
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Medal za Warszawę 1939–1945
• Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk
• Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
• Medal 10-lecia Polski Ludowej
• Medal 30-lecia Polski Ludowej
• Medal 40-lecia Polski Ludowej
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Medal „Za udział w walkach o Berlin”
• Złoty Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
• Srebrny Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
• Brązowy Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
• Srebrna Odznaka „Za zasługi w ochronie granic PRL”
• Order Czerwonego Sztandaru (ZSRR)
• Order Wojny Ojczyźnianej II klasy (ZSRR)
• Medal jubileuszowy „60 lat Sił Zbrojnych ZSRR” (ZSRR)
• Medal jubileuszowy „Dwadzieścia lat Zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR)
• Medal 30-lecia Zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945 (ZSRR)
• Medal 40-lecia Zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945 (ZSRR)
• Order Wzorowej Służby Węgierskiej Armii Ludowej
• W październiku 1984 – wpisany do Honorowej Księgi Czynów Żołnierskich

• Z dziejów Śląskiego Okręgu Wojskowego, Wyd. Wrocław 1988
• Pomorski Okręg Wojskowy 1945–1987, Wyd. Bydgoszcz 1989
• Leszek Grot, Tadeusz Konecki, Edward Nalepa, Pokojowe dzieje Wojska Polskiego, Wyd. Warszawa 1992
• Janusz Królikowski, Generałowie i Admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń 2010, tom III, s. 275–278
• „Wojsko Ludowe”, nr 12/1984, s. 10.
• „Żołnierz Wolności”, 12 października 1978, s. 2.
• „Żołnierz Wolności”, 3 lipca 1985, s. 2.
• „Polska Zbrojna”, 14 maja 1991, s. 5.
• 5 Dywizja Piechoty, Wyd. Ajaks, Pruszków 1997