Henryk Kosicki

Henryk Kosicki (ur. 14 stycznia 1886 w Poznaniu, zm. 10 czerwca 1967) – polski wojskowy, saper.

Był synem Franciszka i Józefy z domu Koniecznej. Ukończył dziewięć klas szkoły powszechnej i rozpoczął pracę w budownictwie. 24 sierpnia 1915 ukończył Królewską Szkołę Budowlaną w Poznaniu. 1 września 1915 powołano go do pruskiej armii, gdzie w 1916 ukończył kurs aspirantów oficerskich i został dowódcą plutonu w 3. Pułku Piechoty Gwardii. 29 września 1916 przeszedł na stronę francuską. Pozostawał w niewoli do 13 maja 1918. Wstąpił wówczas ochotniczo do Armii Polskiej we Francji i szybko ukończył kurs aspirantów oficerów inżynierii. 15 lutego 1919 został dowódcą plutonu w 1. kompanii 1. Pułku Inżynieryjnego 1. Dywizji Strzelców Polskich. 20 marca 1919 został podporucznikiem. 4 sierpnia 1919, po przyjeździe do Polski, został dowódcą kompanii w 18. Batalionie Saperów 7. Dywizji Piechoty i wziął udział w wojnie z bolszewikami. Dalsza jego kariera przedstawiała się następująco:

• 19 stycznia 1921: awans na stopień porucznika,
• 20 sierpnia 1921: w 3. Pułku Saperów,
• 5 października 1921: w 8. Pułku Saperów,
• 24 października 1921: dowódca szkoły podoficerskiej,
• 10 grudnia 1921: czasowy dowódca XVI Batalionu Saperów,
• 3 lutego 1922: czasowo dowódca IV Batalionu Saperów,
• 4 maja 1922: w XV Batalionie Saperów,
• 13 czerwca 1923: matura w Państwowym Gimnazjum Matematyczno-Przyrodniczym w Grudziądzu,
• 1 grudnia 1924: awans na stopień kapitana,
• od 15 sierpnia 1924: studia na École du génie w Wersalu i równocześnie na École du génie civile,
• 1927-1929: dowódca kompanii i czasowo baonu w 9. Pułku Saperów,
• 1 stycznia 1936: awans na stopień majora.

Podczas kampanii wrześniowej był dowódcą 14. Batalionu Saperów. Walczył w obronie Warszawy. Dostał się do niewoli niemieckiej i był więziony w niemieckich obozach jenieckich: Neunburg, Itzehoe, Sandbostel X B, Lubeka i Woldenberg II C.

Od 15 kwietnia 1945 do 1948 pracował Urzędzie Wojewódzkim w Gdańsku, gdzie był kierownikiem Oddziału Przemysłu Budowlanego Ministerstwa Odbudowy. Od czerwca 1949 był początkowo kierownikiem, a następnie dyrektorem Wojskowego Przedsiębiorstwa Budowlanego w Bydgoszczy. Od 1951 był projektantem-konstruktorem i rzeczoznawcą w Zarządzie Budownictwa Wojskowego nr 2 w Bydgoszczy, a potem kierował Pracownią Konserwacji Zabytków w Toruniu.

Otrzymał m.in.:

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Krzyż Walecznych,
• Srebrny Krzyż Zasługi (za odważne działania w czasie powodzi w 1924),
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
• Medal Niepodległości,
• francuski Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny,
• aliancki Medal Zwycięstwa.

24 lutego 1924 ożenił się z Martą z domu Witt, z którą miał syna Stanisława Kosickiego, żołnierza AK (ur. 1926 r. w Wersalu, zmarłego w Olsztynie 1997 r. pochowanego na Alei Zasłużonych) i córkę Bogumiłę Szostak, lekarz medycyny (ur. 1932 r. w Toruniu, zmarłą w Krakowie w 2009 r.).