Henryk Kompf

Henryk Kompf (ur. 1905, zm. 1979) – polski laryngolog, doktor medycyny.

Henryk Kompf urodził się 11 lipca 1905 roku w Trzemesznie jako trzeci syn z siedmiorga dzieci Marii (z domu Koszcząb) i Zygmunta Kompfa, urzędnika w poznańskiej Goplanie. Był bratankiem ks. Aurelego Kompfa i bratem ks. Janusza Kompfa

W roku 1924 ukończył poznańskie Gimnazjum św. Marii Magdaleny. W latach 1924-1930 odbył studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Poznańskiego i jako doktor wszechnauk medycznych podjął w 1931 roku pracę w Lecznicy Spółki Brackiej w Katowicach, gdzie zdobył specjalizację w zakresie otolaryngologii. W 1936 roku objął stanowisko ordynatora Oddziału Otolaryngologicznego Szpitala Miejskiego w Chorzowie, którym kierował do sierpnia 1939 roku.

Po wybuchu II wojny światowej podjął służbę w V Szpitalu Okręgowym w Krakowie i Szpitalu Wojskowym 504 w Tarnopolu, skąd 18 września 1939 roku ewakuował się do Rumunii i dalej przez Włochy do Francji, gdzie w roku 1940 ukończył Szkołę Podchorążych Sanitarnych w Combourg i otrzymał przydział do I Dyw. WP w stopniu kapr. pchor.

20 czerwca 1940 roku ewakuowany z Francji wraz z innymi Polakami do Anglii, początkowo pełnił służbę w 10 Pociągu Pancernym "Warszawa" patrolującym wybrzeże brytyjskie. Następnie przydzielony do Szpitala Wojennego nr 1 w Teymouth Castle w Szkocji znalazł się w gronie osób współtworzących Polski Wydział Lekarski na Uniwersytecie w Edynburgu. Do roku 1947 był pracownikiem dydaktycznym w tamtejszej Katedrze Otolaryngologicznej oraz redaktorem naczelnym (od 1943 roku) czasopisma naukowego "Lekarz Wojskowy" wydawanego w latach 1941-1946 przez Towarzystwo Naukowe Lekarzy Polskich Sił Zbrojnych w Zjednoczonym Królestwie Wielkiej Brytanii. Jednocześnie pracował w Oddziale Otolaryngologicznym Szpitala im. Ignacego Paderewskiego w Edynburgu.

W 1947 roku podjął decyzję o powrocie do kraju. 23 lipca 1947 roku zarejestrował się w Punkcie Przyjęcia Gdańsk-Port i jeszcze w tym samym roku przybył do Szczecina, gdzie podjął się utworzenia oddziału laryngologii w Szpitalu PCK (obecnie Samodzielny Publiczny Szpital Kliniczny Nr 1 im. prof. Tadeusza Sokołowskiego PUM) przy ul. Unii Lubelskiej, który w lipcu 1948 roku przekształcono w Klinikę Otolaryngologii Pomorskiej Akademii Medycznej.

W roku 1949 dr Henryk Kompf pomimo dużych trudności kadrowych i sprzętowych, zajął się organizacją kolejnego w Szczecinie oddziału laryngologicznego w Szpitalu Zakaźnym (obecnie Samodzielny Publiczny Wojewódzki Szpital Zespolony im. Marii Skłodowskiej-Curie) przy ul. Arkońskiej. W latach 1950-1952 był zatrudniony jako lekarz na Oddziale Otolaryngologicznym Szpitala Wojewódzkiego MSW. W latach 1952-1954 był kierownikiem Poradni OtolaryngologicznejWojewódzkiej Przychodni Ochrony Macierzyństwa i Zdrowia Dziecka i konsultantem Szpitala Dziecięcego im. Janusza Korczaka. W 1954 roku objął stanowisko ordynatora Oddziału Otolaryngologicznego Szpitala Kolejowego w Szczecinie przy al. Wyzwolenia. Jako jeden z pierwszych w Polsce stosował terapię z użyciem penicyliny, wówczas niedostępnej w kraju. Stał się również pionierem na skalę ogólnopolską tzw. chirurgii jednego dnia. Idea ta zapożyczona była i sprawdzona w Szkocji (Nicoll).

Ze Szpitalem Kolejowym związany był do końca pracy zawodowej (1973 r.). Był kolejno lekarzem, ordynatorem, zastępcą dyrektora i w okresie od maja do lipca 1968 roku dyrektorem placówki.

Jako ceniony specjalista pełnił funkcje konsultanta i był członkiem komisji przeprowadzającej egzaminy specjalistyczne w zakresie otolaryngologii. Był członkiem Polskiego Towarzystwa Otolaryngologicznego, Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, Towarzystwa Naukowego Lekarzy Polskich Sił Zbrojnych na Zachodnie, Towarzystwa Przyjaciół Szczecina, był też aktywnym członkiem ZBOWiD i przewodniczącym Komitetu Czynów Społecznych. Odznaczony m.in. Medalem Zwycięstwa i Wolności 1945, Defence Medal, War Medal 1939-1945.

Żonaty (od 1948 roku) z Janiną Łuczkowską, miał czworo dzieci: córkę Annę i trzech synów - Bogusława, Henryka, Adama.

Zmarł 20 marca 1979 roku w Szczecinie.

• Stoją od lewej - dr H. Błażniak, dr H. Kompf, dr R. Jackowski, NN, s. J. Powidis, poł. l. 60 XX w.

• Dr H.Błażniak, mała pacjentka Ewa Cieślak, NN, dr R. Jackowski, dr H. Kompf, s. J. Powidis, poł. l. 60 XX w.

• Dr. H. Kompf i s. Jadwiga Gierczyk, Roskilde 1961 r.

• Dr. H. Kompf przy pracy, l. 70. XX w.

• Przypadek pierwotnego zapalenia szpiku kostnego podstawy czaszki / Henryk Kompf. Poznań : [s.n.], 1938 (Poznań : Druk. Uniwersytetu Poznańskiego), [1], 5 s. Odb.: "Polski Przegląd Oto-Laryngologiczny". 1938 t. 14 nr 3-4.
• Bóle głowy pochodzenia nosowego / Henryk Kompf. "Lekarz Wojskowy". 1945, t. 36, nr 2-3, s. 151-155.
• Ropnie mózgu pochodzenia usznego. Leczenie penicyliną / Henryk Kompf. "Lekarz Wojskowy". 1946, t. 37, nr 1, s. 61.
• Penicylina w schorzeniach uszu, nosa i gardła / Henryk Kompf. "Lekarz Wojskowy". 1946, t. 37, nr 2-3, s. 137-146.

• "Gazeta Urzędowa Województwa Śląskiego", 1938, R. 17, nr 29.
• Kmiecik-Zieleniak, L., Szanujmy rodowe tradycje, "Nowy Medyk" 1983, nr 21, s. 5.
• Kojder Ireneusz, Od polonizacji do europeizacji ziemi medycznej na Pomorzu Zachodnim z mózgiem w tle. W: Od polonizacji do europeizacji Pomorza Zachodniego, Warszawa; Szczecin 2012, s. 245-159.
• Lisowski W., Wychowankowie Polskiego Wydziału Lekarskiego w Edynburgu (1940-1948) - cz. V. "Skalpel". Biuletyn Wojskowej Izby Lekarskiej nr 4/2008.
• Majewski Adam, Wojna ludzie i medycyna. Lublin 1969.
• Ministerstwo Opieki Społecznej, Urzędowy spis: lekarzy..., Warszawa 1939, s. 107.
• Polski almanach medyczny na rok 1956, Warszawa 1957, s. 474.
• Tarnowska, Cz., Katedra i Klinika Otolaryngologii i Onkologii Laryngologicznej, w: Powstanie uczelni medycznej na Pomorzu Zachodnim, t. 2, Szczecin 2008, s. 231.
• Teleszyński Z., Polski Wydział Lekarski przy Uniwersytecie w Edynburgu, "Archiwum Historii Medycyny" 1967, t. 30, nr 1, s. 45-63.
• Tomaszewski Wiktor, Na szkockiej ziemi: wspomnienia wojenne ze służby zdrowia i z Polskiego Wydziału Lekarskiego w Edynburgu. Londyn 1976.