Henryk Janus

Henryk Janus (ur. 29 maja 1910 w Rokitnicy – ob. dzielnica Zabrza, zm. 19 października 1966) – polski prawnik i polityk, poseł na Sejm PRL IV kadencji.

Urodził się w rodzinie górniczej na Górnym Śląsku, uczęszczał do gimnazjum w Tarnowskich Górach. W 1936 ukończył studia prawnicze na Wydziale Prawa Uniwersytetu Poznańskiego, po czym pracował jako urzędnik w administracji państwowej. W 1939 walczył w wojnie obronnej 1939 w bitwie nad Bzurą, w wyniku czego dostał się do niewoli (przebywał do 1945 w Oflagu II C Woldenburg).

W 1945 znalazł się ponownie na Górnym Śląsku, organizując polską administrację na Ziemiach Odzyskanych. Wstąpił do Stronnictwa Demokratycznego. Pełnił obowiązki wicestarosty i starosty opolskiego, a po likwidacji samorządu w 1950 objął funkcję przewodniczącego prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Opolu. W latach 50. pracował jako dyrektor Dyrekcji Budowy Osiedli Robotniczych w Opolu oraz naczelny dyrektor Wojewódzkiego Zjednoczenia Budownictwa Terenowego. Pod koniec lat 50. objął obowiązki wiceprzewodniczącego prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Opolu.

W latach 1955–1966 stał na czele struktur Stronnictwa Demokratycznego na Śląsku Opolskim jako przewodniczący Wojewódzkiego Komitetu w Opolu. W 1965 objął mandat posła na Sejm PRL IV kadencji z okręgu Nysa, w parlamencie zasiadał w Komisji Planu Gospodarczego i Finansów.

Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi i Medalem 10-lecia Polski Ludowej. Był patronem ulicy w Opolu (obecnie ul. ks. o. Edwarda Frankiewicza).

W czasie studiów w Poznaniu został przyjęty do Korporacji Akademickiej Silesia, w której w roku akademickim 1934/1935 objął stanowisko prezesa.

• Henryk Wosiński, Stronnictwo Demokratyczne w Polsce Ludowej. Cz. 3: Udział Stronnictwa w pracach parlamentu PRL w latach 1944–1968 (red. Wiktoria Beczek), Warszawa 1969
• Stronnictwo Demokratyczne w województwie opolskim w latach 1945–1975, Wydawnictwo „Epoka”, Warszawa 1981, s. 96–97