Henryk de Lapierre

Henryk de Lapierre (ur. 18 lutego 1899 w Aleksandrowie Kujawskim, zm. 7 lipca 1977 w Londynie) – oficer Wojska Polskiego.

Urodził się 18 lutego 1899 w Aleksandrowie Kujawskim. W 1914 ukończył III klasę w C. K. V Gimnazjum we Lwowie, a w 1918 ukończył VII klasę w C. K. Gimnazjum im. Franciszka Józefa we Lwowie (w obu przypadkach w jego klasie był także Jan de Lapierre, ur. 1900, podporucznik rezerwy w korpusie oficerów sanitarnych Wojska Polskiego, późniejszy okulista).

Uczestniczył w I wojnie światowej. Działał w Polskiej Organizacji Wojskowej.U kresu wojny w listopadzie 1918 uczestniczył w obronie Lwowa podczas wojny polsko-ukraińskiej. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Był oficerem rezerwowym 13 Dywizjonu Artylerii Konnej w Brodach. Ukończył studia prawa na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie.

Po wybuchu II wojnie światowej został oficerem Wojska Polskiego we Francji, służył w szeregach 1 Wileńskiego Pułku Artylerii Lekkiej w składzie 1 Dywizji Grenadierów. Po kapitulacji Francji został wzięty do niewoli przez Niemców. W późniejszym czasie był żołnierzem Armii Krajowej.

Po wojnie pozostał na emigracji. Latem 1945 w Londynie wszedł w skład Komitetu Organizacyjnego Samopomocy Wojska.

Był żonaty z Irmą de Lapierre, primo voto Domaradzką (1901-1980).

Zmarł 8 lipca 1977 w Londynie.

Razem z żoną jest pochowany w kolumbarium przy kościele św. Andrzeja Boboli w Londynie.

• Krzyż Walecznych – dwukrotnie

• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934.