Henryk Andrzej Gaertner

Henryk Gaertner (ur. 23 marca 1922 w Lublinie, zm. 4 lutego 2020) – polski lekarz, profesor doktor habilitowany nauk medycznych, historyk i muzyk, emerytowany profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego. Syn prof. Henryka Karola Gaertnera (1892–1935).

Urodził się 23 marca 1922 roku w Lublinie, w rodzinie inteligenckiej – jego matka Anna Bachleda Curuś była polonistką, a ojciec Henryk Karol Gaertner był profesorem filologii polskiej i wykładał wówczas na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. We Lwowie ukończył szkołę podstawową i gimnazjum, a w Krakowie liceum, dokąd rodzina przeniosła się w 1935 roku po śmierci ojca. W latach 1927–1939 studiował również pianistykę. W 1939 roku zapisał się na studia lekarskie na Uniwersytecie Jagiellońskim, ale nie podjął ich przez wybuch II wojny światowej.

Podczas Sonderaktion Krakau 6 listopada 1939 roku zbiegiem okoliczności uniknął aresztowania. W czasie niemieckiej okupacji pracował w Zakopanem jako sprzedawca, księgowy i portier w rodzinnym hotelu. W 1942 roku został aresztowany przez Gestapo, ale dzięki interwencji prof. Rudolfa Weigla został zwolniony i wkrótce potem zatrudniony w jego instytucie przeciwtyfusowym jako laborant i karmiciel wszy. W tym okresie podjął też studia na tajnym Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego

Po zakończeniu wojny dokończył studia lekarskie, uzyskując w 1951 roku dyplom oraz jednocześnie tytuł doktora nauk medycznych pod kierunkiem prof. Juliana Aleksandrowicza, specjalizując się w hematologii. W 1949 roku podjął także studia muzykologiczne na Uniwersytecie Jagiellońskim. W swojej karierze zajmował się m.in. wykorzystywaniem muzyki w terapii bólu. Odbył stypendia w Czechosłowacji i Węgrzech, a w latach 1960–1961 korzystał ze stypendium Fundacji Rockefellera, dzięki któremu dokształcał się m.in. w Stanach Zjednoczonych, Francji i Niemczech.

W 1954 roku uzyskał specjalizację drugiego stopnia z chorób wewnętrznych, a w 1982 roku z hematologii. W 1971 roku objął posadę ordynatora oddziału chorób wewnętrznych w Szpitalu Miejskim im. Edmunda Biernackiego w Krakowie. W 1975 roku otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1987 roku tytuł profesora zwyczajnego. W 1981 roku kierowany przez niego oddział przeniesiono do Szpitala im. J. Dietla. Wspólnie z dr. Andrzejem Kosiniakiem-Kamyszem przekształcił w 1984 roku swój odział w pierwszą w Polsce Katedrę i Klinikę Medycyny Wsi i kierował nią do 1994 roku, kiedy odszedł na emeryturę.

Autor licznych monografii i podręczników medycznych, głównie z zakresu chorób wewnętrznych i hematologii, był także pionierem muzykoterapii. Był członkiem m.in. Towarzystwa Internistów Polskich, Polskiego Towarzystwa Edukacji Psychosomatycznej, Stowarzyszenia Lekarzy Homeopatów i Polskiego Towarzystwa Psychosomatycznego,a także członkiem honorowym Haute Académie Internationale de Lutéce, Académie Européenne des Arts i Club des Intellectuels Français. Był założycielem i przewodniczącym Komisji Historii i Filozofii Medycyny oraz członkiem Komisji Historii Nauk PAU.

Zmarł 4 lutego 2020 roku w Krakowie, pochowany został na Cmentarzu Rakowickim.

Od 1962 roku był żonaty z dr. farm. Ludwiką Kuroś, miał z nią syna Henryka Ludwika.

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2000),
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Odznaka honorowa „Za wzorową pracę w służbie zdrowia”,
• Złota Odznaka Honorowa Województwa Małopolskiego – Krzyż Małopolski (2017),
• Medal 120-lecia Ruchu Ludowego (2017),
• Medal Gloria Medicinae,
• Medal Medicus Magnus