Helena Nieć

Urodziła się w Sarajewie, gdzie jej ojciec pełnił funkcję gubernatora. Szkołę średnią ukończyła w Krakowie, a potem studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim i brała udział w kursach ogrodniczych. W trakcie I wojny światowej pracowała w szpitalach polowych w Krakowie i Wiedniu (otrzymała za to Wielki Złoty Krzyż Zasługi z Dekoracją Wojenną Odznaki Honorowej Czerwonego Krzyża).

Po zakończeniu wojny studiowała w Wersalu, a potem przeniosła się do Wielkopolski, gdzie prowadziła gospodarstwo warzywnicze. Wykładała również na Państwowej Szkole Ogrodnictwa i na Uniwersytecie Poznańskim (Wydział Rolniczo-Leśny).

Podczas II wojny światowej była członkinią Armii Krajowej w Warszawie (w stopniu kapitana dowodziła jednym z obwodów służby kobiet). Walczyła też w powstaniu warszawskim, a potem dostała się do niemieckiego obozu jenieckiego, w którym była komendantem samorządu. Za udział w powstaniu odznaczona została Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami.

Po powrocie z Niemiec zamieszkała z pięcioma siostrami na ul. Botanicznej w Poznaniu. Nadal wykładała na PSO i Uniwersytecie Poznańskim, tworzyła też Zakład i Katedrę Warzywnictwa (od 1950). W 1956 została pierwszym dziekanem Wydziału Ogrodniczego (pełniła tę funkcję do 1962). Od 1962 do 1964 (emerytura) była prodziekanem tego wydziału. W 1972 otrzymała tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu.

Była autorką lub współautorką osiemnastu podręczników z zakresu warzywnictwa. Zajmowała się głównie przydatnością warzyw do przetwórstwa, oceną odmian i uprawą w pomieszczeniach. Utworzyła Pracownię Oceny Odmian Roślin Warzywnych.

Nigdy nie założyła rodziny.

W Kolegium Zembala w Poznaniu znajduje się sala wykładowa jej imienia. Nazwę nadano 30 listopada 2012. Wmurowano tam wtedy również tablicę pamiątkową ku jej czci. Inicjatorem przedsięwzięć był prof. Mikołaj Knaflewski.