Gustaw Auscaler

W latach 50. pełnił funkcję sędziego Sądu Najwyższego. Był jednym z trzech sędziów orzekających SN (prócz niego Emil Merz i Igor Andrejew), którzy 20 października 1952 na posiedzeniu odbywającym się w trybie tajnym zatwierdził wyrok kary śmierci na gen. bryg. Augusta Emila Fieldorfa. Od 1953 był dyrektorem Centralnej Szkoły Prawniczej, działającej następnie jako Ośrodek Doskonalenia Kadr Sędziowskich i Prokuratorskich. Pod koniec 1957 wyjechał wraz z rodziną do Izraela. Tam był prokuratorem rejonowym w Tel Awiwie.

• Radziecka prokuratura (1950, współautor: Konstantin Pietrowicz Gorszenin)
• Radziecki sąd ludowy (1951, współautor: Konstantin Pietrowicz Gorszenin)
• Stan wyższej konieczności w prawie karnym : zagadnienie legalności i celowości w prawie karnym imperialistycznym a w prawie karnym socjalistycznym (1953)
• Materiały Sesji Naukowej PAN 4-9 lipca 1953 r. (1954, współautor: Jan Wasilkowski)
• O formach zagarnięcia własności społecznej (1956)
• Chuligaństwo. Studia pod red. Jerzego Sawickiego (1956, praca zbiorowa)
• Przestępstwa kierowców w stanie nietrzeźwości (1958)
• Orzecznictwo Sądu Najwyższego z zakresu materialnego prawa karnego (1958)
• Orzecznictwo Sądu Najwyższego z zakresu materialnego prawa karnego, 1945-1957; zbiór analityczny w ujeciu przedmiotowym i artykułowym. Według stanu na dzień 30.6.1957 r. (1958)

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1951)
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (1954)

• Gustaw Auscaler. bliskopolski.pl. [dostęp 2017-03-29].
• Gustaw Auscaler. worldcat.org. [dostęp 2017-03-29].