Giorgi Khachapuridze

დაიბადა 1892 წელს ლიხაურის თემის სოფელ ჭანიეთში, სამხედრო ოფიცრის, ვასილ ხაჭაპურიძისა და მარიამ ანთიძის ოჯახში. ჰყავდა ოთხი დედმამიშვილი. სწავლობდა ქაქუთის დაწყებით სკოლაში. შემდეგ მამამისი, რომელიც სამხედრო მოსამსახურე იყო, ერევანში გადაიყვანეს. იქ დაამთავრა გიმნაზია. 1913 წელს შევიდა მოსკოვის უნივერსიტეტის ისტორია-ფილოლოგიის ფაკულტეტზე, რომელიც დაამთავრა 1918 წელს. 1917-20 წლებში მუშაობდა რსფსრ განათლების სახალხო კომისარიატში. 1921 წელს დაბრუნდა საქართველოში. 1925-28 წლებში ხელმძღვანელობდა განათლების მუშაკთა საქართველოს პოლიტსამმართველოს, ხოლო 1929-35 წლებში — ცენტრალურ პარტიულ სკოლას.

1929 წლიდან გარდაცვალებამდე მუშაობდა თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტში სხვადასხვა თანამდებობებზე, მათ შორის იყო პრორექტორი 1936-42 წლებში. ძირითადად იკვლევდა XIX საუკუნისა და საბჭოთა პერიოდის საქართველოს ისტორიას. 1935 წელს მიენიჭა ისტორიულ მეცნიერებათ დოქტორის ხარისხი და პროფესორის წოდება, 1941 წელს კი გახდა საქართველოს მეცნიერებათა აკადემიის ნამდვილი წევრი.

• საბჭოთა ხელისუფლების გამარჯვება საქართველოში - თბილისი, სახელგამი, 1954. - 440 გვ.
• 1905-1907 წლების რევოლუცია საქართველოში - თბილისი, სახელგამი, 1941. - 108 გვ.
• საქართველოს XIX და XX საუკუნეთა ისტორია - თბილისი, სახელგამი, 1940. - 204 გვ.
• გლეხთა მოძრაობანი საქართველოში მე-XIX საუკუნეში - ტფილისი, სახელგამი, 1932. - 191 გვ.
• გურიის აჯანყება 1841 წელს - ტფილისი, სახელგამი, 1931. - 105 გვ.

• სულიკო ლომჯარია, „სოფელო ჩემო“ გვ. 232-233 — თბილისი, „მერიდიანი“, 2012, ISBN 978-9941-10-560-9

• გიორგი ხაჭაპურიძე,ეროვნულიბიბლიოთეკა