Gerard Armiński

Gerard Teofil Armiński (ur. 24 września 1880 we Lwowie, zm. 1940 w Kijowie) – doktor praw, adwokat, pułkownik audytor Wojska Polskiego II RP, sędzia Sądu Najwyższego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Urodził się 24 września 1880 w rodzinie Jana. Ukończył studia prawnicze uzyskując tytuł naukowy doktora. 28 listopada 1903 roku, jako sierżant rezerwy (niem. Resfeldwebel) Oddziału Sanitarnego Nr 1 w Wiedniu został aspirantem w korpusie zawodowych oficerów audytorów. Na stopień kapitana audytora został mianowany ze starszeństwem z 1 maja 1913. W latach 1913–1914 pełnił służbę w Sądzie Obrony Krajowej we Lwowie. W 1918 był nauczycielem w cesarskiej i królewskiej Akademii Wojskowej Franciszka Józefa w Wiedniu.

Po zakończeniu I wojny światowej, jako były oficer c. i k. armii został przyjęty do Wojska Polskiego i zatwierdzony do stopnia majora. 16 sierpnia 1919 został przesunięty w Departamencie Wojskowo-Prawnym Ministerstwa Spraw Wojskowych ze stanowiska naczelnika wydziału na stanowisko szefa Sekcji III.

Został awansowany do stopnia pułkownika w Korpusie Oficerów Sądowych ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. Uczestniczył w organizacji sądownictwa wojskowego Wojska Polskiego. W latach 1919–1920 był członkiem Prawniczej Komisji Kwalifikacyjnej do spraw weryfikacji kandydatów do wojskowej służby sprawiedliwości. Następnie pełnił służbę jako szef Sekcji Konsultacji Prawnej Oddziału VI Prawnego Ministerstwa Spraw Wojskowych. 22 sierpnia 1921 został przeniesiony na stanowisko kierownika Wydziału Departamentu IX Ministerstwa Spraw Wojskowych. W 1923 pełnił służbę w Prokuraturze przy Najwyższym Sądzie Wojskowym na stanowisku podprokuratora. Z dniem 4 sierpnia 1923 roku został mianowany zastępcą szefa Departamentu IX MSWojsk. i szefem Wydziału I Organizacyjno-Personalnego w tym departamencie. 12 sierpnia 1924 Prezydent RP mianował go szefem Wojskowego Sądu Okręgowego Nr I w Warszawie. Był jednym z sędziów podczas procesu gen. Michała Żymierskiego. Z dniem 30 kwietnia 1929 roku został przeniesiony w stan spoczynku.

Został sędzią Sądu Najwyższego. Później pracował jako adwokat w Warszawie. W 1934 roku, jako pułkownik stanu spoczynku, pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III.

Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 na terenach wschodnich II Rzeczypospolitej został aresztowany przez Oddział Specjalny Frontu Ukraińskiego. W 1940 został zamordowany w więzieniu NKWD w Kijowie przy ul. Karolenkiwskiej 17. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 55-5/21 oznaczony numerem 52). Został pochowany na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)
• Złoty Krzyż Zasługi
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Krzyż Rycerski Orderu Franciszka Józefa z dekoracją wojenną
• Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej
• Krzyż Jubileuszowy Wojskowy

• Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1904. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1903.
• Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1918. Wiedeń: 1918.
• Dziennik Rozkazów Ministerstwa Spraw Wojskowych. Wojskowa Biblioteka Cyfrowa „Zbrojownia”. [dostęp 2018-05-15].
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
• Organa wymiaru sprawiedliwości w W. P.. „Wojskowy Przegląd Prawniczy”. Nr 8-10, 1928. 
• Leszek Kania, Słownik biograficzny oficerów-audytorów służby sprawiedliwości Wojska Polskiego 1914-1945 (Cz. 2), ,,Wojskowy Przegląd Prawniczy” 2004, nr 3, s. 110.