Frits Rademacher

Frits Rademacher (Sittard, 9 mei 1928 - aldaar, 16 augustus 2008) was een Nederlands musicus. Hij begon zijn muzikale carrière op zesjarige leeftijd bij het knapenkoor in de Grote Kerk in Sittard. Later werd hij lid van het Sittards Gemengd Koor waar hij zijn grote liefde Mia uit Doenrade leerde kennen. Beiden werden lid van het koor Crescendo in Doenrade.

Voor een revue in Doenrade schreef Rademacher in 1948 zijn eerste twee Limburgse liedjes. Rademacher bleek een veelzijdige muzikant en speelde vele instrumenten waaronder blokfluit, mondharmonica, harmonica en ook viool. Zijn favoriete instrument was echter de gitaar.

Grote bekendheid in Limburg kreeg hij met zijn liedjes in Limburgs dialect. Loeënde Klokke (in het Nederlands vertaald: luidende klokken) en 't Huikske (het hoekje) zijn Limburgse liedjes die vrijwel iedere Limburger kent.

Rademacher won in 1955 de Jo Erensprijs in het Belgische Neerpelt met het liedje 'Ig kèn ein melodieke'. Aan dit concours namen 65 "troubadours" deel. Daarna brak hij door met optredens in heel Nederland, Vlaanderen en Duitsland en Australië.

In 1955 werden ook zijn eerste platen opgenomen. Van de nummers 't Huikske en Loeënde Klokke werden meer dan 130.000 exemplaren verkocht. Hij verscheen niet alleen op tv, maar trad ook op in Carré in Amsterdam.

Samen met Sjef Diederen was Rademacher een van de pioniers op het gebied van de streektaalmuziek in Limburg. Sinds 1986 is de voormalige gemeenteambtenaar gestopt met zijn optredens. Hij heeft meer dan vijfendertig jaar in het Limburgs (Sittards) gezongen.

In 1991 werd er speciaal ter ere van Rademacher een concert uitgevoerd in de schouwburg van Sittard waar zijn bekende liedjes werden gespeeld. Hij was toen net hersteld van een zware ziekte.

Op zaterdag 16 augustus 2008 overleed Rademacher in het ziekenhuis van Sittard op 80-jarige leeftijd. Op donderdag 21 augustus werd in de grote kerk van Sittard de uitvaartdienst gehouden. Zijn geliefde gitaar (met linten) had een prominente plek bij de kist.